Shidet

Voorwoord met dank


Dit boek is voor mij bijzonder. Zullen vast veel mensen zeggen over hun eigen boek. Ben zo’n acht jaar geleden begonnen met het boek. We waren op vakantie in België. En in die vakantie heb ik gedroomd over dit verhaal. Of tenminste een deel. Nadat ik wakker ben geworden, heb ik direct tien pagina’s geschreven. Geen idee waar de woorden en de zinnen vandaan kwamen. Ze stonden ineens op papier. Had zo snel geschreven dat ik kramp in mijn hand kreeg. Was bang het verhaal in mijn hoofd kwijt te raken. Had toentertijd een soort van tablet. Daarop heb ik de volgende tien pagina’s geschreven. Eenmaal thuis van de vakantie heb ik nog heel even wat geschreven en ben ik door de waan van de dag de tekst van het boek kwijtgeraakt.
Een jaar of zes later – toen ik weer van laptop ging wisselen – kwam ik mijn verhaal tegen. Ben gaan lezen en voor ik het wist, was ik mijn eigen schrijffouten aan het verbeteren. Door mijn dyslexie ben ik hard gaan werken aan mijn taal. Daardoor kon ik mijn eigen schrijffouten herstellen.
Bij de laatste zin aangekomen, ben ik zomaar verder gaan schrijven. Geen idee waar het verhaal me aan het heen leiden was. Ik zette eigenlijk alleen de letters op het papier. Personages kwamen tot leven. De stad begon te groeien en voor ik het wist, werden de woorden zinnen. Hoofdstuk na hoofdstuk kregen vorm.
Nu weer twee á drie jaar later is het boek af. Een uitgever die er werk van maakt om het op de markt te brengen. Het avontuur is nog maar net begonnen. En ben nu al verwonderd.
Nu is het zo dat ik aan alle kanten hulp heb gekregen om het boek te vormen tot wat het is. Mijn vrouw Mirjam die me bij elk hoofdstuk heeft geholpen. Niet alleen de taalfouten eruit te halen. Maar ook vragen stellen als waarom. Vertellen wat ze ervan vond als ik weer een hoofdstuk af had. Samen uitzoeken welke pose Rhinocs moest hebben. Dit soort dingen hebben ervoor gezorgd dat ik ben blijven schrijven. En nog meer begon te geloven in dit verhaal.
Ik werd zo blij van het verhaal dat mensen om mij heen er lucht van kregen. Zoals Gert-Jan van Oosten die toch echt meer in de wereld van schrijvers en tekenaars zit. Via hem kreeg ik contact met Sai Rodrigues, de tekenaar van de afbeeldingen in het boek. Die op zijn beurt mijn fantasie in een tekening wist te leggen.
Ach ja, en van die kleine dingen die je bij blijven. Een zoon Rowan die door de kamer roept dat hij groene ogen moest hebben. Een zoon Quinn die hele andere kleuren toekent aan een personage.
En dan is het boek af. Via de mail verzonden naar de uitgever. Die me uiteindelijk terugmailde dat ze het boek willen uitgeven. Toen ik het voor de eerste keer las, dacht ik werkelijk dat het een spammail was.
Veel lees plezier in mijn fantasie.



0. Hoe het allemaal begon


Een land met natuurlijk eind aan alle kanten. Een oceaan aan twee zijden die nog nooit door iemand is overgestoken. Aan de andere kant bergen zo hoog als de wolken, daar komt niemand overheen. Aan de andere kant een woestijn die verder is dan de horizon. Daar is geen leven te bekennen.

Een land vol met mensen en magische wezens. Groot en klein. Magiërs en heksen. Grote orken en reuzen. Monsters en feeën. Ooit leefden ze in harmonie tot koning Ormius aan de macht kwam.

Koning Ormius, vader van Erasmus, was al een tijd Koning. Regerend met ijzeren vuist. Hij woonde net als zijn voorgangers in de stad der Koningen. Elk jaar breidde hij zijn koninkrijk uit met een stuk land. Soms met onderhandelen. Soms sloten ze zich vrijwillig aan. Meestal werd het leger gestuurd voor onderhandelingen. Het leger is groot, goed getraind en hard. Het leger gebruikt grof geweld en schuwt geen middel om te winnen. Nu, zo’n dertig jaar na de laatste slag is alles van Koning Ormius. Van de woestijn der verdoemenis tot aan de zee der oneindigheid. Over de bergen is niet heen te komen. Ze zijn te hoog. Daardoor onbegaanbaar en het is er vreselijk koud. Daar is niets tegen bestand.
Binnen de natuurlijke grenzen ligt het koninkrijk. Ondanks de ijzeren vuist van de Koning is het rustig in het koninkrijk. Geen grote veldslagen of grote groepen die de boel onveilig maken.

Het was rustig tot het incident wat het begin van de grote oorlog inluidde. Het Stark-incident.
Stark was een oude magiër die het goed probeerde te doen, maar een fout maakte: hij wilde een dief tegenhouden met zijn magie. In plaats daarvan verwondde hij twee soldaten van de Koning. Dat was meteen genoeg voor een enkele reis richting de kerkers. Stark zijn ongeluk was dat hij zich eerst moest verantwoorden bij de Koning zelf. Oud als hij was, ging het daar weer mis. De een zegt omdat hij een klap kreeg met de achterkant van een zwaard. De ander zegt dat Stark de Koning aanviel. We zullen het nooit weten. Wat we wel weten is dat Koning Ormius gewond raakte. Stark wist te ontsnappen en is nooit weer gezien. Voor de Koning was het de druppel en de aanleiding om alle magische wezens in zijn koninkrijk te laten verdwijnen. De oorlog die ontstond, heeft zijn sporen nagelaten in het landschap. Vele mensen en magischen vielen in deze oorlog. De beslissende slag was op de rand van het koninkrijk. Vlak bij de woestijn der verdoemenis. Daar staat de stad Shidet. Stad van de magischen. De leiders van de stad zijn de sterkste magiërs uit het koninkrijk. Ze worden ook wel de magische zes genoemd. Zij stonden in de beslissende slag. Waarbij Koning Ormius het leven liet. De veel zachtere zoon Erasmus werd die dag Koning. Zijn eerste daad was het stoppen van de oorlog. Ondanks zijn veel zachtere aard was het nieuwe evenwicht tussen mens en magische fragiel.

De stad Shidet. Huis van alle magische wezens kwam onder een soort toezicht. De stadswachters werden geïntroduceerd. Uitgerust met anti magie-harnassen, een schild van hetzelfde materiaal en een scherp zwaard. Met aan het hoofd Stevar. Een ridder van de hoogste orde. Een man waar de stadswachters naar op kijken. Rhinocs: een neushoornachtig wezen. Zeker drie meter hoog en honderden kilo’s, met een enorme hamer. De oorspronkelijke wachter van Shidet. Hij bleef aan als beschermer van de stad.
De magische zes bestuurt de stad nog altijd. Een bruisende stad aan de rand van het koninkrijk. De stad die het verste weg is van de stad der Koningen. Grenzend aan de woestijn der verdoemenis.
Het is nu bijna dertig jaar geleden sinds Erasmus aan de macht kwam. Er heerst vrede in Shidet. Wel een fragiele vrede. In dertig jaar is het koninkrijk weer helemaal opgebouwd. De angst zit er nog wel.

Zeventien jaar geleden, in de stad Shidet, is Thorgal geboren. Begaafd met magie. Maar nog niet zo bedreven. Wanneer hij 18 wordt mag hij naar magiërschool. Tenminste als zijn vrienden Drak en Drake hem niet te veel in de problemen brengen. Drak en Drake zijn tweelingbroers die zwerven in de stad Shidet. Ze zijn een aantal jaren ouder. Kennen de stad op hun duimpje en trappen met regelmaat gedonder.
Welkom in Shidet.



1. Ochtendglorie


Drak en Drake springen over de daken. Drak springt met een salto van het ene dak naar het andere. Drake maakt geen salto. Dat is nu even te moeilijk met die zak appels die hij bij zich heeft. Een zak met appels die ze net gestolen hebben van de markt. Drak en Drake zijn tweelingbroers. Geen ouders, geen woonplek. Ze zijn samen met een ouwe gek die ze Marco noemen. Hij zit altijd op de hoek van de markt. Zij zijn de enige zwervers van Shidet. Ze vinden het prima zo. Ze hebben hun eigen plek gecreëerd op het dak van het hoogste huis aan de rand van de markt. Eten wat ze nodig hebben, stelen ze. Als dagbesteding en training pesten ze de stadswachters. Thorgal in de problemen brengen, daar zijn ze ook erg goed in.

De dag is nog vroeg, maar ze zitten nu al in de problemen. Over de daken worden ze achtervolgd door vier stadswachters. Die hebben de grootste moeite de jongens te volgen. Voor Drak en Drake is het een makkie. Hun atletisch vermogen is ongekend. Met salto’s en losse radslagen springen ze van dak naar dak. De stadswachters volgen. Ondanks dat ze hun uiterste best doen om de beide jongens te vangen, wordt de afstand tussen hen en de jongens steeds groter.

Ai, Drak neemt een verkeerde afslag. De afstand tussen twee daken is wel erg groot. Drak remt niet af. Hij versnelt en neemt een hele grote sprong. Met zijn hakken komt hij precies op de dakrand. Voor Drake wordt het een probleem. Hij heeft immers de appels vast. Hij stopt, kijkt om. De vier stadswachters hebben het nog niet opgegeven. Al hijgend en puffend komen ze dichterbij. Drake kijkt naar Drak. Die staat te roepen.
‚Kom nou, springen anders word je gepakt.’ Drake kijkt naar beneden. Het is zeker een meter of vier naar beneden. Dat wordt hem niet. Hij kijkt nog eens achter zich. De stadswachters komen nu echt dichterbij. Geen kans meer voor een andere route. Drake maakt een keuze. Hij zet de zak met appels neer, pakt er drie uit en gooit ze naar Drak. Die vangt ze netjes op. Drak schreeuwt nog een keer: ‚Kom op nou, springen.’

Drake pakt nog een appel, bijt hem vast in zijn mond, trekt een rare kop naar de stadswachters en rent naar de rand van het dak. Hij springt en maakt een dubbele salto, landt netjes op het andere dak. De vier stadswachters stoppen bij de rand, kijken naar beneden en vervolgens naar de overkant. Voor hen is de afstand te groot. Een van de stadswachters pakt de zak met appels. Drak en Drake rennen weg, springen nog over een paar daken heen. Ze zijn ontsnapt.

Bovenop de rand van een toren gaan ze in de zon zitten. Ieder twee appels als ontbijt.
Drak zegt: ‚Niet slecht, al zeg ik het zelf.’
Drake: ‚Pff, dat zeg jij. Ik heb die zak met appels moeten dragen.’
Drak: ‚Ik zei nog. Pak het brood, maar nee. Jij moest weer appels hebben.’
Drake: ‚Appels zijn goed voor je. Straks halen we wel een broodje van de markt. Deze keer zonder dat we gezien worden. Genoeg gesport voor vandaag.’
Drak: ‚Hahaha, die stadswachters kunnen anders wel wat extra beweging gebruiken.’
De beide broers bulderen van het lachen.

Dan wordt er hard op de deur van de toren geklopt. Drak en Drake horen een stem van achter de deur komen. ‚Hey, wie is daar. Doe de deur open.’
Drak en Drake kijken elkaar weer aan.
Drake: ‚Heb je de deur weer op slot gedaan?’
Drak: ‚Uiteraard. Ik wil rustig kunnen ontbijten.’
Drake glimlacht. ‚Gelijk heb je.’ Hij neemt nog een dikke hap van zijn appel. Gooit hem hoog in de lucht. Terwijl hij dat doet, gooit hij er een mesje achteraan. De appel wordt in het centrum geraakt, valt weer naar beneden en wordt netjes opgevangen door Drake.
Drak kijkt naar Drake en zegt: ‚Ieder zijn specialiteit.’

‚Kom, we gaan. Even kijken of Thorgal al uit zijn bed is gevallen.’
Drake draait zich om en gaat aan de dakrand van de toren hangen. Hij kijkt naar beneden, zwaait heen en weer. Laat zich vallen en landt netjes op een lager gelegen dak.
Drak kijkt naar Drake, schudt een beetje met zijn hoofd.
Drak gaat staan met zijn voeten op de dakrand. Hij draait zich om zodat hij alleen nog met zijn tenen op de dakrand staat. Hij zakt iets door zijn knieën en springt achterover. Met zijn rug mooi hol gebogen maakt hij een dubbele gestrekte salto achterover. Na de tweede draai landt hij netjes op zijn voeten. Drake kijkt hem aan en begint te klappen en te lachen.

Drake: ‚Schiet eens op, slome.’
Drak: ‚Sloom? Ik? Oké. Laten we doen wie het eerste bij Thorgal is.’
Drake: ‚Deal.’ En hij rent meteen weg,
Drak gaat op het dak zitten. ‚Sukkel,’ zegt hij nog. Drake kan hem niet horen. Hij is bezig met de wedstrijd om te winnen. Drak volgt hem op zijn gemakje.

Een stuk verderop in de stad begint Thorgal wakker te worden. Het is nog vroeg. Omdat hij nog geen achttien is, hoeft hij ook niet vroeg op te staan. Magiërschool begint pas wanneer je een achttien wordt. En dan nog moet je ervoor uitgenodigd worden. Toch is Thorgal wakker om zijn bed uit te komen. Zijn reden woont een straat verder. En ze heeft de naam Layenne.

Layenne gaat wel naar magiërschool. Rond deze tijd vertrekt ze. Thorgal vangt altijd graag haar blik voor hij de zon ziet. Vanuit zijn dakraam kijkt hij elke dag stiekem naar haar. Nou, ja stiekem. Layenne heeft altijd door dat Thorgal naar haar kijkt. Ze vindt het prima. Leuk zelfs. Ze zorgt ervoor dat ze er altijd net iets beter uitziet dan ze anders zou doen. De winkel vlak bij Thorgal verkoopt ook spiegels. Een spiegel hangt bij de ingang precies zo. Dat ze Thorgal kan zien. Ze vindt hem leuk. Erg leuk zelfs. Alleen is hij te jong, vindt ze. Te jong om mee gezien te worden, is het meer. Hij vindt haar geweldig. En zo mooi. Hij durft haar niet eens aan te spreken. Op deze manier blijft het een spelletje zonder einde. Layenne loopt langs de winkel, kijkt in de spiegel en ziet Thorgal slaperig uit zijn dakraam kijken. Ze gooit haar lange haren wat naar achteren. Ze kijkt hoe Thorgal er op reageert. Thorgal kijkt dromiger dan hij al deed.

‚Thorgal!’ roept zijn moeder Shara. ‚Het is tijd om je bed uit te komen. Je moet boodschappen doen op de markt. En de troep die je gister hebt gemaakt, moet je ook nog opruimen.’
Thorgal antwoordt: ‚Ja, moeder.’
Moeder zegt: ‚En schiet een beetje op. Er moet meer gebeuren vandaag.’
‚Ja, moeder.’
Thorgal kijkt om en ziet Drake uit het raam hangen. Of eigenlijk meer twee handen die het raam vasthouden en wat bruin haar dat net boven de raamrand uit komt.
Hij vraagt: ‚Drake, ben jij dat?’
‚Tuurlijk, wie anders? Die slome Drak misschien. Die kan me niet bijhouden al zou hij willen.’
‚Hahaha, als jij dat zegt, Drake.’
‚Kom, laten we de stad in gaan. We hebben een mooie plek die uitkijkt op Stevar.’

‚Ik moet eerst van mijn moeder mijn klusjes doen. Daarna kom ik wel.’
Drak zegt: ‚Kom als je klaar bent naar de markt toe. Daar vinden we je wel.’
Drake: ‚Hey, ben jij daar ook eindelijk, slome?’
‚In ieder geval stink ik niet naar zweet,’ reageert Drak.
Thorgal moet lachen.
Moeder roept vanaf beneden: ‚Wat gebeurt daarboven. Kom je nog naar beneden of moet ik eerst boven komen?’
‚Ik kom eraan moeder. Jongens, tijd om te gaan voor ik weer in de problemen kom.’
Drak en Drake klimmen op het dak van het huis. In de verte zien ze Layenne lopen.
Drake: ‚Kom we gaan naar Layenne toe. Kijken wat ze gaat doen.’
‚Goed idee. Thorgal, tot straks.’