De emancipatie van mannen

De emancipatie van mannen



Met deze selectie zet ik een breed beeld neer van de problematiek waar vaders mee te maken hebben.

Het is geschreven vanuit het perspectief van vaders, maar gericht op hun kinderen, de maatschappij en de moeders.

Het gaat er niet om tegenstellingen tussen vaders en moeders te vergroten of te problematiseren, maar om emancipatiebeleid voor mannen te ontwikkelen en in praktijk te brengen door bilaterale afspraken te maken.

Mogelijk leidt het tot positieve ontwikkelingen door een wederzijds gericht voorschrift(beleid) voor iedereen.








Edina Bavčić





Voorwoord
Ik verbreek het zegel van een verborgen deur. Ik word omhuld door mistflarden en kom een wereld binnen vol onrecht en ben oprecht verbaasd. Als de mist optrekt, besef ik wat dit onrecht voor sommigen met zich meebrengt. Het onrecht dat je als vader, voor je groot geworden kind of kinderen, bijna onherkenbaar bent geworden. Het lijkt onwerkelijk, maar het is echt voor sommige vaders de realiteit van vandaag.
Dan vraag ik je, beste lezer, het volgende:

‘Wil jij graag zelf zo behandeld worden, zodat je je eigen kind of kinderen niet kan zien?’
Je weet het niet? Of is mijn vraag niet van toepassing?

Dan vraag ik het je nogmaals, maar dan anders:

‘Wil jij een verbod om je kind te zien?!’

Natuurlijk wil niemand dat, wie wil nou een verbod om zijn kind te zien?!

Er zijn mensen, die toch gedwongen of verplicht worden in deze nachtmerrie te leven.
Voor deze mensen mogen wij wensen dat ze door de hereniging met hun kind(eren) uit deze nachtmerrie bevrijd worden. Het is niet voor iedereen gemakkelijk je in te leven in de machteloze positie waarin sommige vaders zich bevinden.

Missie
Dit boek wil een bijdrage zijn aan een rechtvaardige ouderschapsverdeling. De overheid is bewust bezig met dit probleem en zal de wetgeving (moeten) aanpassen naar wat hier echt rechtvaardig is. Een kind moet je wel eerlijk ‘delen’ en niet onttrekken aan zijn vader of moeder. Het is de bedoeling dat volgende generaties er vrede mee hebben en geen oorlog over hun kind of kinderen hoeven te voeren. Hopelijk kunnen we dit proces versnellen, als dit probleem begrepen wordt en we ons inleven in de problematiek. Het doel van dit boek is een positieve bijdrage te leveren aan een stabiele samenleving. Dit boek hoopt te overtuigen door te verwijzen naar de bronnen uit historische context en de lering die daaruit getrokken kan worden voor de politieke agenda. Dit laatste is niet voldoende. Het zal gepaard moeten gaan met een sociale innovatie waar alle direct betrokkenen (kinderen, ouders, scholen, et cetera) bij echtscheidingszaken van kunnen profiteren.
In de maatschappij bestaat inmiddels behoorlijke overeenstemming over medezeggenschap. Vandaar dat dit onderwerp voorgedragen is vanuit het volksinitiatief. Dat geeft burgers de mogelijkheid om een bepaald onderwerp op de politieke agenda te zetten, waar de overheid
nog een (her)besluit over moet nemen en waarbij de burgers van mening zijn dat een minderheid een andere mening is toegedaan.
Tenslotte is dit schrijven ook ter ode en ondersteuning van het amendement, dat landelijk helaas weinig begrepen werd en niet aangenomen is: ‘Gelijke rechten voor beide ouders bij voogdijkwesties’, najaar 2016 landelijk ingediend door Edina Bavčić, namens de plaatselijke afdeling van D66 in Enschede.
Toelichting op de titel
Waarom is in de titel ‘de emancipatie van mannen’ doorgestreept?
“Eerlijk gezegd wie zit er nu op te wachten dat mannen ‘moeten emanciperen’??! “
Deze lachende opmerking kreeg ik van een jonge man over de titel van het boek. Die heb ik daarna doorgestreept want er zit iets in zijn woorden dat de mening van veel mensen weergeeft!
- Het kruis door de titel heeft twee betekenisvolle kleuren:
de rode streep betekent dat mannen op dit moment geblokkeerd zijn
- de groene streep is de groene ontknoping, het licht dat de huidige blokkades teniet doet.

De titel lijkt een eenzijdig karakter te dragen en dit kan als discriminatie gezien worden tegenover een andere doelgroep. Zoals er emancipatiebeleid voor vrouwen bestaat ter bescherming van vrouwenrechten, is er een emancipatiebeleid voor mannen nodig dat hen kan beschermen.
Het gaat om gericht beleid dat beide soorten emancipatie gelijkwaardig ondersteunt zonder iemand te benadelen. Er is behoefte aan niet-discriminerende beleidsmaatregelen.
Door eenzijdig emancipatiebeleid is het in sommige gevallen niet mogelijk dat de meest correcte beslissing genomen wordt. Positieve discriminatie helpt duidelijk om bepaalde groepen te bevoordelen, maar roept ook tegenstand op, omdat daardoor andere groepen het soms nóg zwaarder krijgen en de gecompenseerde groep zich ‘betutteld’ voelt.
Voorkeursbeleid schiet daarom soms zijn doel voorbij.
Visie
Voor een gezonde samenleving is een gelijke ouderschapsverdeling noodzakelijk.
Het is te verwachten dat dit ontberingen en grote inspanningen vraagt, omdat allerlei voorzieningen nog ontbreken. Het zou gepaard kunnen gaan met mislukkingen en tegenslagen, omdat men nog niet beschikt over methodes voor ouderschapsverdeling die zich in de praktijk bewezen hebben.
Dit zal pionierswerk worden, zodat anderen erop moeten kunnen voortbouwen.
Dit schrijven beoogt een bijdrage te zijn aan een positieve verandering ten behoeve van een rechtvaardige ouderschapsverdeling. Het gaat hier immers om mensenrechten voor iedereen; mannen én vrouwen waarbinnen je geen verschil kunt maken. Het gaat om het creëren en
behouden van gelijkwaardigheid als enige vredige, rechtvaardige oplossing.

De emancipatie van de vrouw is uit balans!

Het is niet de bedoeling om met dit schrijven schade toe te brengen aan de emancipatie van vrouwen. Op internationaal niveau, met name in de landen van de Arabische regio, dreigen de rechten van vrouwen ernstig te worden ingeperkt. Nederland maakt zich bilateraal en multilateraal hard voor meer maatschappelijke en politieke deelname van vrouwen aan de maatschappij. Het doel
is de capaciteiten van vrouwen en hun organisaties te vergroten, zodat zij betrokken worden bij de maatschappij en bij het opstellen van nieuwe wet- en regelgeving. Het doel is gelijke kansen en rechten voor mannen en vrouwen. Met de inzet en onvoorwaardelijke strijd voor meer vrouwen
in de politiek en met hun enthousiasme weten vrouwen anderen te inspireren en te motiveren om politiek actief te worden.
Het is in Nederland goed geregeld in het voordeel van de vrouw. Vrouwen hebben kans zich te ontwikkelen op de arbeidsmarkt; vaak afhankelijk van hun persoonlijke ambitie. Dankzij een millennium van strijd kunnen vrouwen nu topposities bereiken en blijken zij geweldige leiders
en organisatoren te kunnen zijn. Echter, emancipatie opdringen door vrouwen te pushen zich te ontwikkelen is een chronisch probleem geworden. Niet alle vrouwen zijn ambitieus en hebben soms andere prioriteiten en interesses dan mannen. Wij moeten ophouden met de strijd en het pushen van vrouwen door vrouwen. Het gaat in de emancipatie niet om minder mannen op allerlei posities of om meer vrouwen in plaats van mannen; dat is geen oplossing maar discriminatie van mannen.

Omdat vrouwen en mannen van nature anders fysiek gebouwd zijn, kunnen vrouwen vooralsnog
niet net zo sterk worden als mannen, maar wel net zo slim als mannen. Vele geëmancipeerde vrouwen zijn zeer intelligente wezens en ontwikkelen zich onbeperkt. Maar dit zou niet ten koste moeten gaan van een man. Uit gesprekken bleek in het algemeen dat vrouwen dat ook niet willen.

Echter, er zijn onder ons:
- vrouwen met verborgen bedoelingen (vaak verlaten door partners) en/of
- vrouwen die geen kans hadden om de westerse normen en waarden te leren of te accepteren, waarbij de mannen het onderspit delven.
Uit vele gesprekken is gebleken dat genoemde vrouwen de boel opstoken en nogal eens wraak nemen. Sommigen gebruiken het kind of de kinderen om zoveel mogelijk alimentatie te verkrijgen
en de (ex-)partner te vernietigen. De emancipatie van vrouwen lijkt uit balans, als vrouwen ‘overdrijven’ en zij zich daardoor denken te ontwikkelen. Sommige vrouwen maken van een mug een olifant, of vertellen soms onwaarheden om de ex-partner zwart te maken bij de rechter, zodat hij zijn vaderschap verliest. Als de vrouw door de partner is verlaten, stelt zij uit boosheid soms cynische voorwaarden. En degene die weggegaan is, draagt soms een schuldgevoel waarbij de andere het ‘slachtoffer’ is en de rechtszaak wint, omdat die verlaten is en zielig. Zoals ieder individu mag je je ontwikkelen en mag je zijn wie je bent zolang je er een ander niet mee schaadt.
Dit vraagt om respect voor de ander en integriteit in het handelen. Sterke mensen weten het goede in mensen omhoog te halen en houden zich niet bezig met het neerhalen van anderen.

Emancipatie van zowel mannen als vrouwen heeft een ‘strijdend’ karakter, omdat iedereen zich steeds weer moet afvragen of de ander recht wordt aangedaan en hoe men integer moet handelen.
Het is jammer dat sommige vrouwen de betekenis van integriteit niet kennen, want je behandelt
een ander zoals je zelf behandeld wilt worden. Waar kinderen in het spel zijn, moet in een geschil tussen een man en een vrouw iemand de minste kunnen zijn ten gunste van het kind of de kinderen.
Integriteit is daarbij een helend begrip dat centraal moet staan bij het oplossen van conflicten bij ouderschapsverdeling.
Integriteit
Respect hebben voor de gevoelens van mensen.
Het maakt niet uit of je een man of vrouw bent,
Het maakt niet uit hoe cool, getalenteerd, hoog opgeleid of rijk je bent,
De manier waarop je mensen behandelt vertelt alles.
Integriteit, daar gaat het om.



Integer leren handelen hoort bij de normen en waarden in de opvoeding, die invloed hebben
op ieders leven. Bijvoorbeeld kinderen van jongs af aan leren niet te pesten hoort hierbij,
maar ook als volwassene met respect voor de medemens communiceren is belangrijk,
niet alleen voor jou, maar ook voor de gemeenschap waarbinnen je leeft. Daarnaast beschrijft
het eenieders karakter op elk moment van het leven en heeft het invloed op de directe omgeving
en al de contacten.

En hier begint het. Door de manier waarop je mensen behandelt, wordt verteld wie je zelf bent.
Als je emoties kunt loslaten en gedachten of gedrag van iemand kan en wilt respecteren, zal communicatie nauwelijks verstoord kunnen worden. Als er bij ouderschapsverdeling sprake is van een ‘verlaten’ partner kan diegene, man of vrouw, soms wraak nemen uit onmacht om de ander te straffen. Elk verhaal is bijzonder, elk geval is anders. Dat vrouwen en mannen pijn lijden komt vaak door een gebrek aan begrip en heldere communicatie. Emoties spelen daarbij een grote rol. Begrijpelijk, want wij zijn allemaal mensen en wij denken allemaal dat wij het beste voor hebben in ons eigen bestaan. Communicatie is een middel. Waar communicatie verstoord wordt,
is er bijna geen uitweg zonder hulp van derden en/of mediatoren. Met name de laatsten zijn onafhankelijk van beide partijen en werken zoveel mogelijk aan een gelijke verdeling tussen beide ouders in het co-ouderschap. Hierbij delen ouders gelijke rechten over hun kind of kinderen.

De humanistische stille tocht
Om een positief antwoord te geven op wat tot nu is geschreven over vrouwenemancipatie
en naar aanleiding van de term ‘Feministische golf’ is dit een humanistische stille tocht. De bedoeling ervan is niet strijd op te wekken tegen een van de seksen. Waarom een stille tocht en geen golfbeweging? Omdat een stille tocht wordt geassocieerd met rust, een inkeer naar je innerlijke zelf en een golf wordt geassocieerd met onrust. Een stille tocht is rustig van aard, stil en verbindt mensen met elkaar, maar een golf is strijdend, wild, onbeheersbaar en lawaaierig.
Een stille tocht (Nederland) of stille mars (België) heeft als functie het herdenken van een persoon
of gebeurtenis. Jaarlijks wordt op 4 mei in veel plaatsen in Nederland een stille tocht gehouden ter herdenking van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Sinds de jaren negentig worden stille tochten georganiseerd na een voorval van zinloos geweld. Een stille tocht, veelal een spontaan burgerinitiatief, soms met steun van de (lokale) autoriteiten, wordt in principe door de deelnemers zwijgend volbracht met of zonder bloemen en 's avonds vaak ook met brandende kaarsjes.
Men draagt vaak ook attributen die op één of andere manier bij de slachtoffers horen.
Geregeld lopen ook politici mee. Een stille tocht is een herdenkingsritueel, waarin men onmacht uit na een ramp of een gewelddadige gebeurtenis. Het combineert rouw en protest in een zwijgende optocht. Vandaar de associatie in verband met genoemde interpretatie van een stille tocht.
Er is veel geschreven over de stand van zaken betreffende de vrouwenemancipatie, vaak met een pleidooi voor een radicale koerswijziging in het denken en doen over vrouwenrechten.
Uiteraard zien vrouwen zichzelf graag vrij en niet onderdrukt in onze samenleving.
Er waren zeker de andere tijden waar de vrouw haar best heeft gedaan en heeft gevochten voor de positie die wij nu mogen genieten. Toch is het ‘niet grappig’ dat de weegschaal soms doorsloeg in het nadeel van andermans rechten. Vrouwen waren te veel onderdrukt en moesten hun best doen om serieus te genomen worden in de maatschappij wilden zij deel mogen nemen aan een interessantere wereld dan thuis. Vrouwen hebben sinds de eerste emancipatiegolf een ontwikkeling doorgemaakt. Maar de verschillende feministische bewegingen waren soms te eenzijdig gericht op eigen redding, hetgeen begrijpelijk was voor de tijd waarin zij ontstaan zijn. Te lang leefden de vrouwen in de schaduw van de man en hadden zij een minder gewaardeerde positie in de maatschappij. De vrouwenemancipatie is begonnen door de onderdrukte positie van vrouwen, maar nu worden de rollen omgedraaid en gaat het om de emancipatie van mannen om de balans te herstellen.
Het gaat bij mannen én vrouwen om het aanvoelen en tegemoet komen aan elkaars behoeften. Daarom is de tijd rijp om dit boek te schrijven vanuit de behoefte aan een humanistische stille tocht in het belang van de vele mannen die in een slachtofferrol zijn beland en opgeroepen worden tot emancipatie. Het kan immers niet zo zijn dat, omdat moeders met de navelstreng verbonden zijn geweest met de baby, de genen uit het zaad van de vader weggevlakt worden.
Het is niet ‘de vrouw en haar kinderen’ want de kinderen zijn niet van de vrouw alleen, ze zijn ook afkomstig van de vader. Vandaar dat bij voogdijkwesties de rechten van beide ouders in principe gelijk moeten zijn.

Tenslotte
Het schrijven van dit boek voelde alsof ik als een van de eersten dit gebied betrad en daarom mijn weg moest zoeken en vinden. De rode draad in de tekst is de herhaling van de doelstelling van gelijke ouderschapsverdeling: ‘Zoals een kunstenaar tekent op zijn doek naar het thema: schreeuw om vrede.’
Het zal duidelijk zijn dat naast mijn schrijven velen hebben bijgedragen aan de totstandkoming van dit boek. Dit betreft met name de mensen die hun ervaringen en levensverhalen, over moeilijke situaties en persoonlijk leed, wilden vertellen en delen.
NB: Dit boek is geschreven in eenvoudig Nederlands met zo veel mogelijk uitleg over de termen en daarmee begrijpelijk voor elk opleidingsniveau. Het boek is er geen sympathie voor ouders met radicale en niet-humane opvattingen.

1. Inleiding
De aanleiding voor dit boek is de ervaring dat er gescheiden mannen zijn die van hun ex-partner
hun kinderen nooit meer mogen zien, terwijl daar geen doorslaggevende redenen voor zijn.
Mannen kunnen daar ongelukkig en ziek van worden. Vrouwenrechten bevorderen zoals destijds
Hans van Mierlo deed heeft er niet toe geleid dat er een balans is gerealiseerd tussen mannen en vrouwenrechten. Het blijkt dat ook mannen moeten leren om voor hun rechten op te komen.
Voor een gezonde samenleving zijn in Nederland een emancipatie van mannen en een evenwichtig beleid ten aanzien van mensenrechten noodzakelijk.


Het leven is niet wachten tot de storm voorbij gaat,
het leven is om te leren hoe te dansen in de regen.
Dat wil zeggen, het in beweging
brengen van een kapot wiel.
Dat wil zeggen,
maak stappen vooruit…iedereen samen!


1.1 Wees mensenvriend: voor de lezers
Hoe kun je een situatie waarin ouderverstoting plaatsvindt, begrijpen? Dat kan alleen als je je kan inleven in andermans situatie. Als je te snel oordeelt, kun je niet helpen, sterker nog; je kan iemand beschadigen. Ook al heb je geen kinderen en heb je een dergelijke situatie nooit aan den lijve ondervonden, dan nog kun je begrijpen dat mensen slachtoffers kunnen worden van valse beschuldigingen, onterechte behandelingen en partij kiezende omstanders.

Gelukkig zijn er ook mensen die niets willen geloven wat ze zelf niet gehoord en/of ervaren hebben en niet direct geloven wat iemand anders over jou zegt. Daarom is beter nooit te geloven in roddels, maar zelf een beeld te vormen van een situatie zonder beïnvloeding van anderen. Verstoten ouders kunnen in een nachtmerrie leven en wij dienen voor het verdriet en leed dat hiermee gepaard gaat begrip op te brengen en niet met een beschuldigende vinger na te wijzen.

1.2 Boos zijn: voor de vaders
Boosheid is een emotie die samenhangt met een gevoel van zelfingenomen verontwaardiging.
Het is een moralistische emotie, omdat het zijn basis heeft in gevoelens van rechtvaardigheid en eerlijkheid. Het wordt gekarakteriseerd door argumenten om je eigen gedrag goed te praten en
door tirades om jezelf te verdedigen. Met boosheid kun je de ander beschadigen en de gevolgen
niet meer ongedaan maken. Wanneer je door woede overmand wordt of ernstig vermoeid bent, houdt het verstand op. Woede is een emotie die door velen wordt gevoeld, maar is een teken van zwakte. En levert niet veel op. Het is belangrijk om elke situatie met je verstand te benaderen,
zodat je altijd de juiste beslissing kunt nemen. In je dagelijkse leven kom je veel situaties tegen
die negatieve emoties oproepen. Het is aan jou om te beslissen, hoe je hiermee om gaat.
Vergeet je ego en verlies het doel om met je eigen kinderen een band op te bouwen niet uit het oog.
Het geluk van het kind gaat voor alles.

2 Millenniums IXX – XXI

2.1 Hoe was het . . .
De rechten van de vrouw in een wereld van ongelijkheid. Een nieuwe vrouw in een nieuwe eeuw.
In de tweede helft van de 19e en de 20e eeuw hebben er indrukwekkende veranderingen plaatsgevonden in het leven van miljoenen vrouwen over de hele wereld. Vanaf 1900 zijn door vrouwen vele acties ondernomen om gelijkheid te bereiken. Dit gebeurde door de vrouwenbewegingen op (inter)nationaal niveau in de tijd van revolutie en onderdrukking,
in oorlog en vredestijd. Zij streden om onafhankelijkheid. De veranderingen voltrokken zich op intellectueel, sociaal, economisch, religieus en technologisch gebied. De uitdagingen waren groter dan ooit. Afstanden werden kleiner, steden groeiden en er kondigden zich steeds vernieuwende technologische ontwikkelingen aan. De vraag is nu in welke mate deze veranderingen bijgedragen hebben aan een eerlijke situatie voor vrouwen in de eeuw van vooruitgang?

2.2 Historische context
‘Gelijke rechten voor mannen en vrouwen’ betekent dat mannen en vrouwen voor de wet gelijk zijn. Dat lijkt vanzelfsprekend tot de dag van vandaag, toch is het nog een relatief recent verschijnsel.
Dat geldt ook voor de rechten van heteroseksuele mannen en vrouwen ten opzichte van lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen en transgenders. Die gelijkheid is geen gegeven, maar moet tot de dag van vandaag worden bevochten en in ieder geval onderhouden worden. Het handhaven van gelijke rechten blijft vragen om beleidsinterventies.
De afgelopen honderd jaar gingen deuren die eeuwenlang voor vrouwen gesloten waren, één voor één open. Op de arbeidsmarkt, op universiteiten, in politiek en bestuur, op school en in het gezin. Sinds 1985 staan gelijkheid, zelfstandigheid, keuzevrijheid en verantwoordelijkheid centraal in het emancipatiebeleid. Dit werd uitgewerkt met doelstellingen om vrouwen en mannen te verzekeren van gelijke rechten. Dat betekent dat sekseverschillen niet langer de pijlers zijn van maatschappelijke organisaties en dat stereotypen van mannelijkheid en vrouwelijkheid doorbroken worden in de beeldvorming.
De overheid volgde de revolutie in de samenleving met aanpassing van wet- en regelgeving bij vrouwenemancipatie. Vanaf de tweede feministische golf begin jaren zeventig werd gewerkt
aan het verder tot stand brengen van gelijke rechten voor vrouwen en mannen en werd bestaande wetgeving kritisch tegen het licht gehouden op mogelijk ongerechtvaardigd onderscheid op grond van geslacht en later ook seksuele oriëntatie. Dit resulteerde grondwettelijk in non-discriminatie en gelijke behandeling en vond zijn uitwerking in uitvoeringswetgeving, relatiewetgeving, adoptierecht, rechtsbescherming, wetgeving rondom gezinsleven en rondom gelijke beloning. In 1994 volgde de Algemene wet gelijke behandeling, die niet alleen betrekking heeft op geslacht, maar ook op andere gronden zoals ras, godsdienst, seksuele gerichtheid en burgerlijke staat. In de juridische zin mede dankzij deze wet zijn anno 2013 gelijke rechten gerealiseerd voor vrouwen en mannen in de wetgeving, maar in de praktijk nog niet altijd de realiteit.
De overheid handelde vroeger vanuit de opvatting dat zij wist wat goed was voor haar burgers, nu wil de overheid mensen juist stimuleren zélf en met elkaar beslissingen te nemen, autonoom te zijn.
De overheid streeft naar een maatschappij, waarin eenieder, ongeacht sekse of seksuele identiteit, zoveel mogelijk in vrijheid vorm kan geven aan zijn of haar leven. Maar ook dat vraagt om overheidshandelen. Beweging en initiatief vanuit burgers en maatschappelijke organisaties kunnen cruciale veranderingen teweegbrengen én de overheid scherp houden op maatschappelijke ontwikkelingen. De afgelopen jaren zijn er echter nieuwe vraagstukken en initiatieven op ons pad gekomen.


Gelijke rechten anno 2013 betekent niet dat die overal gerealiseerd zijn. Nog altijd verdienen vrouwen nogal eens minder dan mannen voor hetzelfde werk en krijgen mannen over het algemeen vaker geen gezag over de kinderen. Hoewel de vrouwen in hedendaagse ogen een zwaar leven hebben gehad en weinig hadden in te brengen over de manier waarop ze wilden leven (geen scholing, strenge kerkelijke regels, de man had het voor het zeggen), kijken ze toch vaak met tevredenheid terug. Misschien geldt hier, net als bij geschiedenis in het algemeen:
de tijd waarin je leeft, bepaalt het uitzicht dat je hebt.
(Vrij naar: de plaats waar je staat bepaalt het uitzicht dat je hebt.)

Altijd werken, werken, werken.
Breien kon ik niet, tijd om dat te leren heb ik nooit gehad.
De meisjes wisten van ‘gin toetn of bloazn’.
Als je door een jongen werd aangesproken
‘klopn oew t hert in de hoed’.*


*’Niet klagen, maar dragen’ Margreet Gort, Lolkje Kuiper