In de bergen van Chianti

‘Goedemorgen, meneer Vos. Ik ben Esmée van Beek, aangenaam. Bedankt voor uw uitnodiging.’
Hier zit ik dan voor een andere baan. Het valt eigenlijk wel mee met mijn zenuwen. Ik wil deze baan tenslotte wel. Al dat reizen voor het werk, dat kan nu echt niet meer. Mijn relatie gaat eraan kapot. Ik ben veel te vaak weg van huis. Daan vindt er niets aan om alleen thuis te zijn en ik heb hem te weinig laten zien dat ik echt van hem hou. Het is goed dat ik hier zit. Deze baan is goed voor mij.
‘Esmée, vertel eens wat jou aanspreekt aan deze baan bij ons tijdschrift. Wat weet je van ons blad?’
Shit, wat ik weet van dit tijdschrift? Uhm. Dat de redactie dicht bij huis is en het om een regionaal tijdschrift gaat. Daar gaat het mij om. Ik ben goed in wat ik doe. Te goed voor een dergelijk regionaal blad, maar toch wil ik het.
‘Hoe gaat u te werk, Esmée? Verrast u de restaurants het liefst onverwachts met uw komst? Of maakt u liever vooraf een afspraak met de chef-kok en de restauranteigenaar?’
Zonder een antwoord te verwachten, gaat hij verder. ‘Wij staan erom bekend dat we onverwachts te werk gaan.’
‘Hoe is uw kennis van de Nederlandse taal, Esmée? Maakt u gebruik van de spellingscontrole op uw computer? Wij hanteren hier deadlines van twee uur na de klus. Dat wil zeggen: u krijgt twee uur de tijd na uw restaurantbezoek om uw artikel te schrijven en in te dienen, zodat het direct gepubliceerd kan worden in het tijdschrift van volgende week. Kun je tegen stress, Esmée? Waaruit blijkt dat? Wanneer kunt u beginnen? Wat is de opzegtermijn van uw huidige baan? Nu werkt u bij…’ De man bladert in het tien pagina’s tellende cv voordat hij bovenaan mijn huidige werkgever vindt. ‘…het tijdschrift International Cuisine, nietwaar? Waarom solliciteert u nu bij ons, ons tijdschrift richt zich tenslotte enkel op deze regio.’
Allemaal vragen waar ik liever geen antwoord op zou hoeven geven. Ik wil niet weg bij mijn huidige baan. Daan en ik hebben samen besloten dat het beter is als ik vaker thuis ben en dus niet meer ga reizen voor mijn werk. Hij mist me.
‘Meneer Vos, ik heb jarenlang met veel plezier en passie over de wereld gereisd voor mijn werk. Nu zou ik graag wat vaker thuis willen zijn, bij mijn man en mijn ouder wordende moeder. Mijn man en ik willen een gezin gaan beginnen,’ zeg ik met de grootst mogelijke overtuiging in mijn stem.
‘Oh ja, want hoe oud bent u nu? 30 jaar, nietwaar? Dat is inderdaad een leeftijd waarop je andere keuzes gaat maken in het leven.’ Een glimlach en een kort lachstuipje volgt.
Hij moest eens weten. Ik wil helemaal geen gezinnetje nu en misschien wel nooit. Ik wil wel reizen, maar ik kan niet meer reizen. Italië is een heerlijk land. Daar ligt mijn passie. Ik ben verliefd op…
‘Naar welk land reist u het liefst voor uw huidige tijdschrift?’
Reisde….Welk land reisde ik het liefst naartoe.
‘Naar Italië, meneer Vos. Prachtig land, voortreffelijke keuken. Verder hoef ik niet te reizen, Italië is het helemaal voor mij.’
’Oh ja, prachtig land. Persoonlijk geniet ik graag van Toscane, in de zomer met mijn gezin. Zo mooi daar in Toscane.’
Hm, knik ik instemmend. Ik wou dat hij ophield over Italië.
‘Esmée, tot zover mijn vragen aan jou. Dan wil ik jou nu de gelegenheid geven om vragen aan ons te stellen. We hebben nog twee minuten, voordat de volgende kandidaat komt. Wat wil je van ons weten?’
‘Welke secundaire arbeidsvoorwaarden mag ik verwachten als ik bij u in dienst treed?’
Totaal geen dringende vraag, maar ja, het is beter om iets te vragen. Dat komt beter over.
Na een kort zakelijk antwoord schudt Esmee de hand van de man tegenover haar. Ze kijkt hem nog even recht in de ogen aan, dat komt tenslotte goed over. Ze pakt haar tas van de stoel naast haar en loopt het pand uit.
Wat heb ik hier toch een hekel aan. Nou ja, het zit erop, nu kan ik er niets meer aan veranderen. Ik hoor vanzelf wat hun beslissing is.
Ik heb niet gevraagd wanneer ik de uitslag hoor. Vandaag nog? Morgen? Of pas na het weekend?
Verdorie, nu moet ik voortdurend gefocust zijn op mijn telefoon. Ik was er toch niet goed genoeg bij met mijn hoofd. Verdorie!

‘Dag mam. Fijn dat ik bij je kan komen eten vanavond. Ik vind het maar niets om voor mezelf te koken als Daan niet thuis komt eten. Wat eten we vanavond?’
‘Dag kind. Ik dacht maar weer eens gehaktballetjes in tomatensaus te maken voor ons. Daar hield je toch zo van vroeger?’
‘Ik heb berehonger. Lekker, mam.’
Ik ben door mijn moeder alleen opgevoed. Ik heb geen vader. Tenminste, zo zeg ik dat als er naar gevraagd wordt. Hij was er nooit en mijn moeder heeft mij ook niet verteld dat hij er ooit wel is geweest voor haar. Al zolang ik mij kan herinneren, ben ik alleen met mijn moeder. Mijn vroegste herinneringen zijn van mijn moeder als ballerina. Mijn moeder heeft en had vroeger lang haar dat ze altijd strak achterover gekamd had in een paardenstaart of in een knot. Eén middag in de week had ze geen training of uitvoering en dan zag ik haar nog wel eens met haar haar los. Ze had dan slag in haar haar en het krulde volumineus rondom haar hoofd. Ze is een mooie vrouw. Ze heeft een parmantige loophouding met een kaarsrechte rug en lange rechte nek. Als zij stil staat ergens, staat ze immer met haar hakken tegen elkaar aan en haar tenen naar buiten wijzend. Ze heeft de neiging om een kniebuiging te maken als ze mensen de hand schudt alsof ze de koning een hand geeft. Daar heb ik nooit veel van begrepen. Ik heb het haar ook nooit nagedaan. Ik ben meer van de omhelzing en de drie zoenen op de wang. Mijn moeder heeft hard moeten werken om een goede ballerina te kunnen worden, heeft ze mij altijd verteld. Haar leven ging niet over rozen. Dieet, zes dagen in de week trainen en meerdere uitvoeringen per week, soms ver van huis. Ze moest goed voor haar lichaam zorgen. Haar lichaam was haar instrument. Daar verdiende ze haar geld mee.
‘Hoe is je sollicitatiegesprek gegaan? Daar moest je vandaag toch naartoe?’
‘Ach ja, ging wel. Ik zou niet weten waarom ze mij niet nemen. Ik heb inmiddels zoveel schrijfervaring. Ik ben vergeten om te vragen wanneer ik iets kan horen van ze. Ik heb geen idee of ik het morgen of volgende week pas zal horen.’
‘Dat is niet zo slim van je dan, om dat niet even te vragen na afloop. Dan zit je steeds in spanning, misschien wel voor niets, als ze volgende week pas van plan zijn om te bellen.’ zei mijn moeder opbeurend.
‘Tja. Dat is waar.’













2.










‘Hoe gaat het tussen jou en Daan? Zitten jullie weer een beetje in rustiger vaarwater samen?’
‘Nou mama, ik weet het niet, hoor. Ik mag dan wel degene zijn die vreemd is gegaan, maar dat heb ik dan eigenlijk ook niet zomaar gedaan? Er moet toch iets zijn bij Daan, waardoor ik de fout in ben gegaan? Misschien mis ik wel wat bij Daan. Tussen ons. Waarom vindt hij het normaal om met zijn vrienden te gaan stappen en dan ’s ochtends vroeg mij een berichtje te sturen dat hij bij Joost blijft slapen. Ben ik daar dan de halve nacht voor wakker gebleven? En dan komt hij tegen het eind van de ochtend weer eens een keer thuis. Ik mag hem nog niet eens vertellen hoe mijn avond is geweest, want dan heeft meneer een kater. Ik heb soms fantastische reizen naar het buitenland. Dan zit ik in goede restaurants aan de andere kant van de wereld en als ik daar dan van thuiskom, vol met verhalen, is het enige wat hij wil weten: Es, wat wil je eten vanavond? Ik maak zoveel mee en ik zou er zoveel over kunnen vertellen, in geuren en kleuren. Het interesseert hem niet eens. Mam, ik doe echt mijn best om onze relatie te redden. Misschien als ik nou deze nieuwe baan krijg en vaker ’s avonds thuis ben en minder avonturen meemaak, misschien wil hij dan naar me luisteren.’
Ping. Een berichtje op mijn telefoon. Het is Daan.

‘Hoe was je gesprek, schat? Blijf lekker bij je moeder vanavond. Ik ben waarschijnlijk laat thuis.’

‘Zullen we er een fles rode wijn bij opentrekken, mam? Ik hoef voorlopig nog niet weg.’

‘Mmm, mama, die gehaktballetjes zijn echt heerlijk. Ik vraag me wel af waarom ik vroeger zo hield van die tomatensaus. Eigenlijk hou ik helemaal niet van tomaten. Gehakt en tomaten zijn ook maar een vreemde combinatie. Toch hou ik er van. Dat is best apart, vind je ook niet? Met een goede slok kruidige rode wijn is alles lekker te maken.
Mama, kon mijn vader vroeger goed koken? Heb ik de interesse voor het eten en het schrijven over eten misschien van hem?’
‘Schatje, ik weet het niet. Zolang heb ik hem niet gekend. Ik weet hoe vervelend je het vindt als ik je dit zeg, maar het is niet anders. Ik heb hem leren kennen in de tijd dat ik grote successen had met het nationaal balletgezelschap. Ik stond iedere avond op de planken. Ik kan me niet herinneren dat ik zo vaak met hem heb gegeten. Trouwens gehaktballen met tomatensaus of iets dergelijks culinairs mocht ik helemaal niet eten. Daar zaten te veel koolhydraten in voor een ballerina als ik. Pasta zonder saus en verder alleen groente, dat was mijn avondeten. Daar heb ik hem niet mee kunnen verleiden.’
‘Waarmee dan wel, mam? Jullie hebben toch wel een tijdje iets gehad voordat je zwanger raakte van mij?’
‘Als wij elkaar in de ogen keken, wisten we allebei al genoeg. Meer hadden wij niet nodig, schatje. Tussen ons bestond een overweldigende chemie, dat we alleen maar in elkaars buurt hoefden te zijn om te weten dat het goed zat. Hij vond het wel heel vervelend dat ik er ’s avonds bijna nooit was voor hem. Ik stond bijna iedere avond op de planken, daarna was er vaak nog een borrel met de leden van het balletgezelschap en moest er veel gerepeteerd worden voor toekomstige balletuitvoeringen, dus ik kon niet veel tijd met hem doorbrengen. Ik was pas 20 jaar. Hij was 24 jaar. Ik was er nog niet aan toe om mijn balletcarrière al op te geven voor een man en een gezin, daarvoor had ik nog zoveel te ontdekken en mee te maken in het leven. Totdat ik zwanger bleek van jou. Ik wist meteen dat ik je wilde. Je vader had het zich allemaal wat anders voorgesteld. Hij wilde een gezinnetje beginnen. ’s Avonds thuis zijn om voor jou te zorgen in een dorpje in Italië, een negen-tot-vijfbaan. Hij wilde het allemaal. Ik zag dat niet zitten.