De avonturen van Nicky Noise

De avonturen van Nicky Noise.

“Hiddenville”






Hierbij zou ik in de eerste plaats Karen en Marlies willen bedanken om mijn ‘dt’- en spellingfouten te verbeteren.
Ook kleine en grote Ann, Kristien, Jonas en Ilse die het verhaal gelezen hebben om er daarna feedback op te geven.
De namen van personages en plaatsen zijn puur fictief; enige gelijkenis met bestaande personen berust op puur toeval.

 
Proloog


Una komt langs de deur van haar ouders’ hutje buitengelopen.
Ze heeft een ketting met een blinkend hangertje in de hand dat ze voorzichtig rond de hals van de poes doet.
‘Zo,’ zegt ze, ‘nu hoor je ook hier bij ons en zal niemand je wegsturen als je hier rondloopt.’ En na nog eens het kopje van de poes te aaien, stuurt Una haar weer weg, want ze mag en kan geen huisdier houden waar ze woont.
‘Una,’ roept haar moeder Avne, ‘komen eten en was eerst je handen.’
Aan tafel zitten Avne, haar vader Orne en haar broertje Duno al klaar in de kleine huiskamer waar ook het keukengedeelte is ondergebracht.
Het is een klein, maar gezellig hutje dat eigenlijk een aanbouw is van een grot.
In de bergketen waar ze wonen, zijn er verschillende van die hutjes opgetrokken.
Het ene wat groter dan het andere, maar ze bieden koelte en verfrissing aan iedereen, in de warme zomerse maanden die hier heersen.



Hoofdstuk 1


Door de nachtelijke duisternis beschermd, met enkel een streepje maanlicht om te verlichten, snelt er een kleine schim over de verharde hoofdstraat naar het laatste en een beetje afgelegen, grote herenhuis.
Enkel een lichte flikkering is te zien voordat de schim het huis binnensluipt.
Stilletjes bestijgt hij de trap naar de eerste verdieping, duwt heel voorzichtig de deur open en springt met een lenige sprong op het bed en legt zich neer.
Alleen het geluid van zijn zachte ronken verstoort nog de stilte van de enkele uren dat de nacht nog rest.
Bij het ochtendgloren ontwaakt het kleine vredige dorp en de open hemel kondigt een mooie warme zomerdag aan.
De hanen beginnen te kraaien en de vogeltjes begroeten de nieuwe morgen met een heerlijke symfonie.
Het geloei van de koeien is hoorbaar in de weiden en wordt vergezeld door het geblaat van schapen en geiten.
Door de ramen van het herenhuis zijn de eerste zonnestralen ook al doorgebroken en begint deze ochtend net als iedere normale dag.
Nicky Noise, de bewoonster van het herenhuis, opent haar ogen en tast in het rond om te zien of Pebbles, haar avontuurlijke maar karaktervolle poes, op het bed ligt.
Gisterenavond was ze weer vertrokken op nachtelijk avontuur buitenshuis.
Na haar gevoeld en eens over haar kopje geaaid te hebben, staat ze op.
Ze daalt de trap af naar de keuken, en klikt de knop van het koffieapparaat aan om daarna Pebbles haar etensbakje te vullen met lekkere brokjes vlees.
Intussen is ook die naar beneden gekomen en nieuwsgierig komt ze de keuken binnengewandeld.
Nicky nuttigt op haar gemak haar koffie en kijkt liefdevol naar haar viervoeter die zich tegoed doet aan de verse brokjes.
Daarna gaat ze terug naar boven naar de badkamer om te douchen en zich klaar te maken voor haar werk.
Vandaag wordt het een drukke dag want de vrachtwagen met de wekelijkse leveringen uit de stad komt, en dan moet ze zorgen dat het uitladen en bedelen rustig en vlot verloopt.
Iedere vrijdag komt die vrachtwagen met bestellingen en post, en neemt daarna de uitgaande post weer mee terug.
Ja, het dorp ligt op honderd kilometer ten oosten van de dichtstbijgelegen stad en ten westen op vijftig kilometer van het volgende dorp.
Langs het noorden en het zuiden wordt het dorp omringd door heuvels, bergen en een dikbegroeid woud.
Nicky heeft de functie van burgemeester en politiecommissaris toebedeeld gekregen na de dood van haar vader nu vijf jaar geleden.
Haar vader, weduwnaar geworden toen Nicky tien jaar was, heeft die functie veertig jaar uitgeoefend.
Hij is gestorven aan een slepende ziekte toen Nicky pas eenentwintig jaar was, dus heeft ze op jonge leeftijd al een grote verantwoordelijke job geërfd.
Doorgaans gebeurt er weinig meer dan een caféruzie, wanneer de drank rijkelijk gevloeid heeft, of kattenkwaad door de kinderen die hier wonen.
Vreemdelingen zie je heel weinig, en als je er één ziet, is het dan nog iemand die op doorreis is.
Doordat er maar één weg door het dorp loopt, en dat bij wijze van spreken in tweeën deelt, zijn er hier ook weinig verkeersongevallen.
Na zich klaargemaakt te hebben, gaat ze nog rap het bed terug toedekken, en tijdens het overslaan van het deken valt er een vreemde ketting met hanger op de grond.
Ze bukt zich om het kleinood op te rapen, en bekijkt vluchtig het object.
Daarna legt ze het op haar nachttafel om het eens beter te bekijken als ze terug is van haar dagtaak.
Intussen is Pebbles alweer de deur uitgelopen op weg naar het dorpsplein waar de vrachtwagen ieder ogenblik kan toekomen.
Haar favoriete bezigheid op vrijdagmorgen is snuffelen tussen de pakjes en bestellingen die uitgeladen worden.
Iedereen in het dorp kent Pebbles en weet dat ze geen kwaad van zin is, maar enkel haar nieuwsgierigheid niet kan bedwingen.
Na het vertrek van de vrachtwagen en het uitdelen van de bestellingen aan de juiste persoon, is die nieuwsgierigheid vlug gekoeld.
Ze loopt naar het andere eind van de dorpsstraat om haar vrienden Jonas, het tienjarig zoontje uit de enige dorpswinkel, en Kristien, het negenjarig dochtertje van de postbode en zijn vrouw die wat verderop een café–tearoom uitbaten, te gaan zoeken.
Deze drie zijn onafscheidelijke vrienden die nu en dan eens het dorp op stelten zetten met hun fratsen, maar graag gezien zijn door iedere bewoner.
Zij zijn eigenlijk de enige die een beetje sfeer en kleur in het dorpsleven brengen, maar in hun fratsen zit geen kwaad verscholen.
De oudere dorpskinderen helpen al meer thuis of spelen onderling andere spelletjes en de jongere worden nog niet uit huis gelaten om te ravotten.
Nicky gaat naar huis om haar administratie in orde te brengen.
Daarvoor heeft ze in het huis een heel mooi ingericht bureau, met de muren volledig weggestoken achter hoge antieken kasten die uitpuilen van de boeken.
De boeken die ze nodig heeft voor het uitvoeren van haar job beslaan maar een heel klein deel van deze uitzonderlijk grote verzameling zeldzame en oude boeken die haar vader, en daarvoor zijn vader, verzameld heeft.
Er staat een hele rij tussen over het ontstaan en groeien van dit dorpje, dat al bestond in de elfde eeuw.
Het dorpje werd, volgens de overleveringsverhalen, gesticht door een man die zich bezighield met magie, maar dat zijn legendes die de tijd overleefd hebben.
Iedere generatie gaat er iets verloren en komen er stukken bij bij het verhaal.
Niemand weet nog hoe het was voor de kronieken op papier verzameld en met mooie illustraties versierd werden.
Het verhaal gaat over een magiër die samen met zijn vrouw die ook aan magie deed, hier kwam wonen en vriendschap sloot met de wezens die in het woud woonden, waarvan niemand al één gezien heeft,.
De bergen die het dorp omringen, zouden ze betoverd hebben om te kunnen leven in afzondering zonder invloeden van de wrede buitenwereld.
Maar dat zijn verhalen die verteld worden om kinderen bang te maken, uit het woud weg te houden en ook niet te praten met vreemden .
Als ze klaar is met de paperassen herinnert Nicky zich opeens weer die hanger die deze morgen in de slaapkamer van het bed op de grond viel.
Nieuwsgierig gaat ze hem boven halen en nestelt zich in de grote bureaustoel om hem eens beter te bekijken.
Het zijn twee in elkaar lopende cirkels versierd met bloemen en van boven naar onder doorboord door een pijl.
Vroeger toen ze nog veel jonger was en zich hier in het bureau annex bibliotheek aan het lezen sloeg, terwijl haar vader zich geconcentreerd met zijn werk bezighield, was ze ergens een boek tegengekomen waar verschillende tekeningen en symbolen in stonden.
Na een tijdje zoeken vindt ze het desbetreffende boek en legt het open op de tafel terwijl ze terug gaat zitten.
Wanneer ze het boek openslaat, ziet ze al op de eerste bladzijde de tekening van de hanger staan.
Ze bladert verder en ziet dat dit een van de eerste verhalen is van het ontstaan van het dorp; “Mountenville” genaamd door de specifieke ligging.
Door de vele voorgaande jaren dat het nog niet opgeschreven werd, beschouwde iedereen dit verhaal als een mythe, uit de tijd dat de dieren nog konden spreken.
Het boek stond dan ook op de plank tussen de fabels en legenden.
Na het boek vluchtig doorbladerd te hebben, klapt ze het dicht en bergt het terug op waar ze het gevonden had.