Liefde heeft geen verval datum

Liefde heeft geen vervaldatum





Zana OE





Hoofdstuk 1

Mijn naam is Sam, eigenlijk Samanta maar iedereen noemt me Sam. Ik heb nog een tweelingbroer. Zijn naam is Sammie. Ik ben onderweg naar huis. Eindelijk! Al een heel jaar zat ik in Antwerpen. Ik had anorexia. Mijn ouders hebben me uiteindelijk naar een kliniek gebracht die me verder hielp. Ik woon bij mijn broer. Mijn ouders hadden nooit echt veel tijd voor ons.
Eindelijk kom ik aan in Leuven. Ik zie mijn broer al staan op het station.
"Hé zusje, hoe is het? Klaar om naar huis te gaan?"
"Hé broer, goed. Met jou? Ik heb je echt gemist!" Ik neem hem stevig vast tot zijn verrassing.
"Wow, heb je me dan zo hard gemist?"
"Euh... ja. Ik kan niet wachten tot we thuis zijn. Zodat ik eindelijk in mijn oude gezellige kamer kan liggen."
"Euh ja, daar moeten we het eens over hebben."
Ik zie dat hij het moeilijk heeft me dat te vertellen dus ik probeer zo rustig mogelijk te blijven.
"Zie je, ons pa zijn bouw is af en wij hebben daar een appartement gekregen met drie slaapkamers."
"Ow, oké, dat is goed. Denk ik. Heb je zo nog verrassingen?" "Wel... nu ik toch bezig ben... We hebben een huisgenoot." "Oké? Wie? Ken ik hem?"
"Hij zit bij ons op school. Hij is mijn beste vriend, maar had wat problemen. Ik moest hem wel in huis nemen."
"Oh nee, zeg niet dat het Liam is alsjeblieft. Zeg niet dat het Liam is."
"Sorry, maar het is Liam." Hij probeert zijn gezicht weg te stoppen.
Hoop echt dat hij een heel goede reden heeft. Even ter info: Liam is een jaar ouder dan wij. Een echte player en sinds hij begon te puberen is hij een nog grotere eikel geworden. Ik probeer de sfeer wat luchtiger te maken en vertel hem over de dingen die wij hebben uitgestoken in Antwerpen.
"Ik ben blij dat je het gedaan hebt, zus. Ik was zo bezorgd om je. Wij dachten echt dat we je kwijt waren."
Weg sfeer. "Hé, zo moet je niet denken! Ja, ik was stom maar dat is het verleden. Vanaf nu gaat alles anders zijn. We gaan het verleden achter ons laten en we gaan door met ons leven."

We komen eindelijk thuis aan. Het is echt een groot, ruim appartement. Er is één slaapkamer aan de ene kant van het appartement en twee aan de andere kant. Om mij wat privacy te geven krijg ik de afgezonderde kamer. Mijn broer heeft niets uitgeladen. Hij vond dat ik dat moest doen.
De avond valt en ik ben volledig klaar met uitpakken. Ik scheur van de honger. Als we aan tafel zitten is het alleen Sammie en ik. Ik ben wel blij dat we alleen zijn. We lachen en vertellen elkaar allerlei verhalen over het afgelopen jaar. Na een paar uur begin ik echt moe te worden.
"Mijn bed roept en ik ga daarin kruipen."
"Okido zus, ik ruim wel verder op. Slaap zacht, Sam."
"Slaap zacht, broer."

Ik schiet wakker. Het is vier uur ‘s nachts. Er komt veel geluid uit de keuken. Ik trek mijn pyjama aan en ga op het geluid af. Het licht brandt in de keuken. Of de inbreker heeft honger of de inbreker woont hier. Zachtjes stap ik de keuken in maar ik zie niemand.
"Kon je niet slapen?"
"What the ... doe een ander verschieten, Liam!" Ik draai me om en daar staat hij dan, in het deurgat. Met alleen nog maar een boxershort aan. Moet eerlijk toegeven dat zijn lichaam heel hard veranderd was, op de goede manier dan.
"Nee, ik kon niet slapen. Wil je in het vervolg minder lawaai maken?!"
"Sorry, dat was niet mijn bedoeling. Maar ik had honger en slaap de laatste tijd heel slecht."
"Jaja, het is al goed. Laat mij gewoon slapen in het vervolg oké?!"
"Nu je toch op bent…" Hij aarzelt even. Wat wil hij nu weer? "Heb je zin in een eitje? Ik ben er één voor mij aan het maken en nu ik toch bezig ben…"
"Nee, ik eet geen eieren."
"Sorry, prinses. Ik zal het niet meer vragen, prinses."
Ik ga terug richting mijn slaapkamer en kruip in mijn bed.

Mijn wekker gaat af. Het is zeven uur. Ik heb geen oog meer dichtgedaan. Dan klopt er iemand op mijn deur.
"Sam, ben je wakker?"
"Ja, kom maar." Dan gaat de deur open en komt mijn broer mijn slaapkamer in. Hij kruipt nog even bij me in bed.
"Ik heb je echt gemist, zus."
"Ik jou ook broer, sorry voor alles."
"Ga je vandaag mee naar school of na het weekend?"
"Na het weekend. Dan kan ik nog even uitrusten."
"Okido zusje, heb je plannen vandaag?"
"Zeteltje, wat tv kijken. En eens horen of Anna tijd heeft voor mij."
"Zolang je maar voorzichtig zijt, zus. Oh ja, Liam geeft een feestje voor zijn 18de verjaardag. Kom je ook of niet?"
"Broer, nee, sorry maar je weet hoe ik over hem denk. Ik ga niet vrolijk doen terwijl ik hem niet mag. Dat kun je me niet verplichten."
"Liam is echt zo slecht niet. Hij heeft zijn hart op de juiste plaats. Hij laat het gewoon moeilijk zien."
"Dan wordt het toch tijd dat hij dat laat zien. Hij zat vannacht voor zichzelf eten te maken. Ja, hij vroeg aan mij wel of ik ook een bord moest hebben. Maar hij ruimt niets op. Zal ik dat dan maar straks doen? Hij moet dat niet elke dag doen want dat komt niet goed."
"Wees gewoon niet te hard voor hem. Hij heeft ook een zwaar jaar gehad." Sammie stapt uit mijn bed en geeft me nog een stevige knuffel. "Ik ga maar eens vertrekken. Tot vanavond." En hij stapt mijn kamer uit.

In de keuken staat een berg vuil. Een uur later is alles gedaan.
"Heb jij ook trek?" Ik verschiet en draai me om. Moet hij niet op school zijn?
"Laat mij niet zo verschieten! Hoeveel keer nu nog! Moet jij trouwens niet op school zijn? Ik hoopte het fort voor mezelf te hebben."
"Sorry, heb je dan zo’n slecht geweten?" Terwijl hij dat zegt verschijnt er een lach op zijn gezicht. "Nee, ik moet trouwens niet op school zijn. Mag ik nu een antwoord? Heb je trek?"
"Nee, ik heb al gegeten. Ik kan perfect voor mezelf zorgen."
"Ja, dat weet ik, prinses. Zal het nooit meer vragen, prinses."
Ik rol met mijn ogen en ga naar de living. Wat kan hij soms toch een arrogante stommerik zijn. Ik ga zitten en start een film.
"Mag ik meekijken?"
"Ja, kijk maar, ik zal wel naar mijn kamer gaan."
"Ontwijk je mij? Heb ik je iets misdaan? Sorry, voor mij is dit ook niet ideaal. Sorry, dat ik niet in je prinsessenleven pas."
"Nee, ik ontwijk je niet. Waarom zou ik dat doen? Dit is mijn huis. En nee, je hebt me niets misdaan. Alleen dat ik dankzij jou een hele morgen heb mogen kuisen."
"Sorry, maar ik ging het echt ook zelf doen. Sorry, dat ik niet in je prinsessenleven pas! Ik zal je laten verder kijken. Ik ben weg."
Wat heeft hij met mij altijd prinses te noemen?

Een paar uur later komt Sammie thuis.
"Wat heb je nu weer gedaan? Je bent juist thuis of er is al ruzie. Ik weet dat Liam niet een van de gemakkelijksten is, maar dat ben jij ook niet." Wacht, geeft hij mij een preek? Ik denk niet dat ik iets verkeerds heb gezegd.
"Hij overdreef met zijn reactie, ik zei niets verkeerd..."
"Ik wil het zelfs niet weten. Kijk, we wonen met zijn drieën hier. We moeten ons allemaal aanpassen."
"Ja, chef." Ik rol met mijn ogen want ik weet dat mijn broer er zich aan ergert.
"Ik vertrek naar dat feestje. Veronderstel dat je nog altijd niet meegaat?"
"Nope, ik blijf thuis. Naar zijn feest gaan zou echt zeggen dat ik om hem geef. En dat doe ik niet."
"Hoe kun je zo hard zijn? Jij bent niet de enige die het moeilijk had. Hij heeft het ook niet simpel gehad het afgelopen jaar."
"Euh... Ik krijg een preek?! Hij is degene die niet redelijk is. Kijk, hij laat ons nu al ruzie maken."
"Hij doet dit niet, jij doet dat. Misschien best dat je niet komt. Liam zou het zelfs niet willen al moest je ervoor smeken."
Mijn ogen vullen zich met tranen. Ik kan niet geloven wat hij juist zei.
"Durf niet te wenen. Dit hebt je zelf uitgezocht. Dit komt door jou." Sammie gaat naar de voordeur en slaat hem hard dicht.