Verborgen misdaad

Verborgen misdaad

Inleiding

Hoe kan je mensen hun geld en relaties ontnemen en vermoorden zonder daarvoor veroordeeld te worden? Is dat in onze moderne rechtstaat mogelijk?
Dit boek gaat over de methode die daarvoor nodig is en ook wordt toegepast. Hoewel voor de vorm van een roman is gekozen, zijn de gebeurtenissen op feiten gebaseerd. Het is niet voor te stellen dat officiële instanties zoals ziekenhuizen, banken,
advocatenkantoren, notarissen en justitie bewust of onbewust meewerken aan deze vorm van misdaad. Toch spelen juist zij een cruciale rol.

De auteur zal in dit boek vooral het leed van de slachtoffers beschrijven. Daarnaast volgen we de werkwijze van een criminele organisatie.
Hij kiest bewust voor een misdaadroman, waarin de liefde van de slachtoffers contrasteert met de gevoelloosheid van de misdadigers.


Thue de Zeeuw
Hoofdstuk 1.

Het door de vitrage gefilterd zonlicht bescheen de diepe frons op het gezicht van Tom Berendsen. Hij was een forse, gespierde man die er voor zijn 51 jaar, hoewel licht kalend, nog jeugdig uitzag. Hij had nog een rimpelloos gezicht waarop wel enige resten van geweld te zien waren.
De kamer op de eerste etage van een oud pand in een volkswijk aan de rand van Rotterdam fungeerde duidelijk als werkkamer. Het bureau waaraan Tom zit, ligt vol met mappen en documenten. Achter hem staan vijf grote archiefkasten waarvan één eruit ziet als een kluis met een groot cijferslot.
De frons op zijn gezicht veranderde in een boze uitdrukking daar hij terugdacht aan het laatste gesprek met Kees Hansen zijn ex-baas bij de politie ruim vier maanden geleden.
Op een dag stond Kees plotseling aan Toms bureau en vroeg: “Welke ontwikkelingen zijn er bij onze heroïnevangst in de Rotterdamse haven?”
Laat hij nou geweten hebben dat het de douanemannen waren die het spul bij de containercontroles hebben ontdekt. Hij antwoordde: “Kees, wij hebben hier slechts zijdelings mee te maken! De mensen in de haven zijn druk bezig om de herkomst van die drugspartij te onderzoeken. We weten beslist niet wie de afnemers zijn.”
“Ga daar dan aan werken. Ik wil zo snel mogelijk wat resultaten. We hebben de journalisten op ons dak! Prioriteiten bepaal ik Tom!” “De ontvoering van mijn vrouw, dat is een prioriteit. Het onderzoek naar de verkrachting van Lana is een prioriteit.”, raast Tom “Kees zei wat bozig: ”Je weet net zo goed als ik dat er wel vaker vrouwen een poosje verdwijnen om achter een kerel aan te gaan. Als het dan niks wordt, komen ze met verhalen over verkrachting.” “Dat meen je toch niet Kees! Mijn vrouw is niet achter een kerel aan en Lana heeft haar verkrachter aangewezen! Waarom zeg je deze idiote dingen en zit je die onderzoeken te dwarsbomen?” “Zoals ik al zei: prioriteiten bepaal ik Tom! Als je je niet aan de realiteit kunt aanpassen, kan ik je overplaatsen naar een kantoorbaan. Ik heb niets aan mensen die niet loyaal zijn aan mijn beleid.” “Kees als je zo doorgaat blijven er weinig mensen over die loyaal zijn aan dit beleid. Waar is eigenlijk jouw loyaliteit aan je eigen mensen gebleven? Heb je enig idee hoe ik mij voel en hoe ongerust ik ben omdat ik niet weet waar mijn vrouw is? Heb je al eens geïnformeerd hoe het met Lana gaat die helemaal in de vernieling thuis zit?”
Zegt die idioot: “Doe jij nou maar je werk en zorg dat ik iets heb om de pers tevreden te houden. Mijn mensen zijn mijn verantwoordelijkheid en ik zou het zeer op prijs stellen als je je daar niet mee bemoeit.” Vervolgens draaide hij zich om en liep stampvoetend de afdeling af. Deze confrontaties bleven naar Toms gevoel veel te vaak voorkomen en maakte dat hij zijn werk niet goed meer kon uitvoeren. Hij had zijn situatie aan personeelszaken uitgelegd, maar kreeg daar erg weinig begrip. Hij moest niet zeuren en gewoon het opgedragen werk uitvoeren. Hij begreep daaruit dat Kees Hansen hem al voor was geweest en diverse klachten over hem had ingediend.
Tenslotte stelden ze hem voor om met vervroegd pensioen te gaan. Tom schudt zijn hoofd en zucht eens diep. De schokken die we van de wagen van het noodlot krijgen, laten ons innerlijk tamelijk onberoerd. Maar wonden die de mens, zijn mening en gedrag, ons toebrengt, gooien alles in ons overhoop. Het ik voelt zich geschokt door zijn gelijken. Deze uitspraak van de schrijver Jean Paul schiet hem plotseling te binnen. Hij slaat de map die voor hem ligt open en bladert nog steeds wat afwezig in de papieren.
Bovenop ligt een papier dat is vol getikt met vele vragen. Op de eerste regels staat: Wat is er gebeurd met Kees Hansen?
Hoe is zijn thuissituatie?

Waarom is hij zo bang te falen en zijn baan te verliezen? Wat brengt hem ertoe zijn mensen te laten vallen?

Het overgaan van de deurbel brengt hem terug in de werkelijkheid.
Op het schermpje op zijn bureau verschijnt het gezicht van Lana, één van zijn vrouwelijke collega's die wegens haar verkrachting door een andere collega ziek thuis was. Verbaast drukt hij op het knopje van de deuropener. Hij hoort het geluid van voetstappen op de trap en even later stapt Lana zijn kantoor binnen. Ze heeft niet meer de zekere, maar nog wel steeds de soepele tred die hij van haar kende. Ze is nog steeds de atletisch gebouwde, prachtige vrouw en toch is ze maar een schim van de vrouw die hij kende. Ze kijkt Tom aan met een vertwijfelde blik en valt dan meteen met de deur in huis.


“Tom, ik kon niemand anders bedenken dus val maar bij jou binnen. Wat moet ik nou doen. Ik hoorde van onze collega Ria dat er nog niets is gedaan met mijn aangifte. Het schijnt dat Yesnim nog gewoon aan het werk is. Ik kan toch niet terug en die schoft van een verkrachter tegen het lijf lopen? Ik zit nu al vier maanden in de ziektewet en weet niet meer wie ik kan vertrouwen. Ik slaap slecht en ben nog steeds niet in staat om wat dan ook te ondernemen. Eén keer heb ik mezelf naar de sportschool gesleept en kwam er meteen achter dat ik niet meer fit ben.
In iedere mannelijke sporter die naar mij keek zag ik een mogelijke verkrachter. Ik weet echt niet hoe ik verder moet.” Ze haalde even diep adem en vroeg: “Ben jij niet in een zwart gat gevallen toen je met vervroegd pensioen ging? Oh, sorry ik vergeet helemaal te vragen of je al iets hebt gehoord over je vrouw. Is er al iets bekend over de verdwijning van Anna?”

Tom had de woordenwaterval over zich heen laten komen en keek haar begripvol aan. Hij had ontzettend met haar te doen en probeerde te besluiten of hij haar wilde helpen. Hij probeerde zich in haar situatie te verplaatsen. Ze was een jonge vrouw. Een enig kind die haar ouders op jonge leeftijd had verloren. Haar vader, een beroepsmilitair die op een gevaarlijke missie was gesneuveld. Tot haar veertiende was hij haar grote steun en voorbeeld. Haar moeder die na een heldhaftige strijd tegen uitgezaaide borstkanker aan deze ziekte was overleden. Vooral na de dood van haar vader kreeg ze een sterke band met haar moeder. Tom had niet zo'n band met haar en had geen idee wat hij voor haar zou kunnen doen. Hij dacht erover wat hij zelf had gedaan om niet in een diep dal terecht te komen. Hij had gevochten tegen het gevoel van machteloosheid en gevoelens van kwaadheid. Hij had gedachten gehad van zelfmedelijden en haat. Maar had al snel ontdekt dat al deze dingen zouden leiden tot zelfdestructie. Nee, hij had ervoor gekozen een nieuw leven op te bouwen. Plannen te maken en uit te voeren. De regie over zijn eigen leven weer ter hand te nemen. Hij startte een detectivebureau en kon zo al zijn kennis en ervaring inzetten, maar bovenal kon hij weer uit de weg met zijn creativiteit. Lana moest ook de kracht kunnen vinden om haar leven weer op de rails te krijgen. Als hij het had gekund, moest zij het ook kunnen opbrengen.

Hij zei terwijl hij haar indringend aankeek: “Lana, denk je dat je mij zou kunnen vertrouwen?” “Waarom vraag je dat Tom?” Hij wees naar de dossiers op zijn bureau en zei: “Ik heb de aangiften waar ik niet aan mocht werken gekopieerd. Ik wil onderzoek doen naar de plotselinge geheimzinnige verdwijningen en overlijdens van een aantal vrouwen.
Natuurlijk wil ik in de eerste plaats ook onderzoek doen naar de verdwijning van Anna. Ik heb nog geen teken van leven van haar. Eventuele ontvoerders hebben zich nog steeds niet gemeld. Maar ik ben bang dat ik het onderzoek niet alleen kan. Daarom wil ik je vragen om mij te helpen. Maar daarvoor moet je geleidelijk aan ook weer terug naar je werk bij de politie. Daar heb je toegang tot informatie die mij en, als je meedoet, ons sneller verder kan helpen.

Als je ja zegt, bespreken we een plan voor je geleidelijke terugkeer en kunnen we ook Yesnim misschien in een hoek drijven zodat hij geen gevaar meer vormt voor andere vrouwelijke collega's. Het is heel belangrijk dat je weer plannen hebt voor je toekomst. Mocht het uiteindelijk voor jou niet mogelijk zijn om bij de politie te blijven werken, dan kan je bij mijn detectivebureau een baan krijgen als vaste medewerker. Dus Lana, ik heb je erg hard nodig.”

Tom ziet dat Lana over zijn voorstel nadenkt. Haar lichaamshouding drukt niet meteen een afwijzing uit. Hij begrijpt dat hij haar wel erg plots had overvallen met zijn voorstel. “Je hoeft niet meteen een beslissing te nemen,” zei hij. “Ik heb begrepen dat je na je vreselijke ervaring meteen naar Kees Hansen bent gegaan om te vertellen wat er gebeurd was. Hij nam je verhaal niet serieus dus ben je helemaal overstuur en kwaad aangifte tegen Yesnim gaan doen. Ik heb die aangifte gezien. Die is waardeloos. Er staat in dat je kwaad was en overstuur. Dat je door een collega bent aangerand en dat hij seksuele handelingen heeft verricht. De naam van de collega wordt niet genoemd. Gelukkig heb je de aangifte gelukkig niet ondertekend. Waarom heb je de vertrouwenspersoon niet opgezocht?” Lana zuchtte en haalde haar schouders op.
Kees had je naar de vertrouwenspersoon moeten verwijzen”, zegt Tom.”Die moet altijd in actie komen en contact opnemen met het OM. Die buigen zich dan over de zaak en beslissen hoe ze een en ander aan zullen pakken. Als het goed is heeft men de korpschef geïnformeerd en ook de ambtenaar personeelszaken. Dat zijn functionarissen die heel voorzichtig met je melding omgaan. Het kan zijn dat er twijfels zijn over je verhaal. Bovendien moet men ervoor zorgen dat de werkbaarheid op de afdeling goed blijft. De korpschef kan Yesnim niet meteen uit zijn functie plaatsen. Als later zou blijken dat er onvoldoende bewijs is moet rehabilitatie volgen, maar zullen de collega's altijd twijfel houden over zijn gedrag. Ze zijn natuurlijk uiterst voorzichtig want bij eventuele vervolging krijgen ze te maken met de vakbond en een advocaat. Wat heb je eigenlijk
gedaan direct nadat hij je verkracht had?”

Met tranen in haar ogen zei Lana: “Tom, ik denk dat ik alles verkeerd heb gedaan. Ik was zo verrast. Ik heb me los geworsteld en heb mijn kleren bij elkaar gegraaid. Ik schaamde me zo en was bang dat andere collega's me zouden zien. Toen ik buiten kwam ging ik rechtstreeks naar huis en heb een half uur onder de douche gestaan. Ik voelde me zo smerig en begreep niet dat het me was overkomen. Eigenlijk heb ik al het bewijs vernietigd.
Ik weet dat ik hard had moeten schreeuwen en meteen naar het ziekenhuis had moeten gaan om de zaadresten veilig te stellen. Ik had foto's van de beschadigingen op mijn lichaam moeten laten maken. Zo stom! Bij een wildvreemde vrouw had ik meteen de juiste maatregelen genomen om bewijzen vast te leggen. Maar bij mezelf heb ik daar geen moment aan gedacht.Wat ben ik toch een waardeloze politievrouw.”

Tom dacht na en zei: “Je bent juist een geweldige politievrouw, Lana.. Je ervaringen met vrouwen die in dezelfde situatie terecht kwamen hebben je waarschijnlijk erg bang gemaakt. Je hebt gezien hoe er werd omgegaan met de speciale kit die is ontworpen voor de benadering van verkrachtte vrouwen. Een assistent van de Gemeentelijke Gezondheidsdienst, vaak zonder enige ervaring met net getraumatiseerde vrouwen, moest een vrouw onderzoeken. Hij moest dan een speculum inbrengen om een wattenstokje te gebruiken om achtergebleven zaad voor sporenonderzoek te vinden.
Vaak lukte dat niet omdat die vrouw zich niet kon ontspannen en de vagina dichtkneep. Je hebt gezien dat het schaamhaar werd uitgekamd om te kijken of er een schaamhaar van de dader bij zat. Om DNA te kunnen vergelijken moest er ook nog een schaamhaar bij het slachtoffer worden uitgetrokken. Nagels werden schoongemaakt en afgeknipt. Die behandelingen kon je onbewust niet aan.
Daardoor zit je nu met een enorme deuk in je zelfvertrouwen” zei Tom. “Dat is nu precies wat die over-confidentiële rotzak heeft veroorzaakt. Maar dat gaan we onmiddellijk repareren. Je gaat morgen direct weer naar de sportschool om te trainen voor je conditie en om je Jiu-Jitsu weer op peil te brengen”, begint Tom. ”.Binnen een paar maanden ben je weer die fantastische politievrouw die zo goed was dat ze als eerste vrouwelijke agente gerekruteerd is voor de DSI (Dienst Speciale Interventie.) Ik ga je begeleiden en ondersteunen om jezelf terug te vinden. Zo dat je weer blij bent met jezelf. Heb ik je overtuigd om op mijn voorstel in te gaan en weer aan je toekomst te werken?” Tom zag weer wat glans in Lana's ogen komen. “Ik ga graag op je voorstel in”, zegt Lana.. Ik hoop dat ik straks goed genoeg ben om weer wat te gaan doen. Vertel me wat ik op korte termijn voor je kan betekenen.”

Tom slaat één van de mappen open en zoekt een blad met aantekeningen. Hij neemt het vel mee naar Lana en laat haar de aantekeningen lezen. Ze kijkt hem geïnteresseerd aan. “Hoe kom je aan deze informatie en hoe zeker ben je of dit alles betrouwbaar is? Het gaat dus over ene John Scheurwater. Hij heeft de vrouw van Gert Petersen veroverd. Gert heeft zijn vrouw nooit meer teruggezien. Over die John heb je veel vragen. Je wilt weten of hij een lid is van een criminele organisatie. Achter het adres staat een vraagteken en achter de beschrijving van zijn auto ook. Gelukkig heb je hier wel een goed signalement van hem en een foto die Gert van hem maakte op een sportschool. Je opdracht zal wel zijn: opsporen en volgen”. “Heel goed Lana. Zorg dat je absoluut onzichtbaar blijft.” zegt Tom. ”Het is een gevaarlijke man die geweld niet schuwt. Bovendien heeft hij waarschijnlijk vrienden in de criminele wereld. Je zult niet alleen overdag moeten uitvinden welke activiteiten hij ontwikkelt, maar vooral ook een paar keer 's avonds. Doe dit werk alleen als je je er goed bij voelt. Op een offday ga je alleen sporten”, beveelt Tom. Heb je nog een afspraak bij de bedrijfsarts?” Lana knikte verschrikt. “Hij heeft vast al geprobeerd om je naar de gynaecoloog door te verwijzen. Maar dat heb je waarschijnlijk afgewezen.
Als je hem ziet zeg je dat je begonnen bent om weer in vorm te komen, zowel lichamelijk als geestelijk. Je zegt dat je niet meer in huis blijft hangen, maar veel aan het sporten bent en 's avonds vaak buiten gaat rennen. Met een verwijzing naar een gynaecoloog ga je accoord.
Zo kan je weer zo snel mogelijk aan het werk. Dat verklaart dan dat je vaak niet thuis bent. Ik heb nog een klus voor je. Het heeft ook te maken met John Scheurwater. Een vriendin van Nathalie Petersen schijnt veel over hem te kunnen vertellen. Probeer een afspraak met haar te maken en zoek uit wat ze allemaal weet. Het kan verstandig zijn om een opnameapparaatje mee te nemen. Ik heb wel een klein apparaatje dat je kunt lenen. Het ziet eruit als een horloge maar je kunt er redelijke goede geluidsopnamen en zelfs foto- en video-opnames van beperkte kwaliteit mee opnemen. Bij het maken van je verslag kun je die opname dan af en toe terugluisteren omdat je juist bepaalde details van het gesprek snel bent vergeten. Het is wel de bedoeling dat je vooraf toestemming vraagt om opnamen te maken. Ach, het wordt je vast teveel. Ik blijf maar praten. Zeg het maar als ik teveel tegelijk uitleg.”
Lana blijft Tom met een frons aankijken en zegt dan: “Ik begrijp wel wat je aan het doen bent. Je probeert mij van mijn verdriet af te leiden. Dat lukte ook nog aardig”, lachte Lana.
“Heel erg bezig zijn met je werk is ook jouw manier om niet met je problemen en je eigen verdriet bezig te zijn. Zeg het maar eerlijk!
Je hebt ook een trauma opgelopen. Bovendien leef je ook nog in grote onzekerheid over de situatie waarin Anna verkeert.” Plotseling ziet Lana de ogen van Tom vollopen met tranen. Nu moet ze zelf een brok in haar keel wegslikken. Ze slaat een troostende arm om hem heen terwijl ze voelt dat hij probeert zich te vermannen.
Even blijft hij tegen haar schouder aanleunen en gaat dan verzitten. “Sorry Lana” zegt hij zachtjes. “Je hebt helemaal gelijk. Zo plotseling Anna verliezen zonder antwoord te krijgen op al die vragen die steeds door mijn hoofd gaan is vreselijk. In het begin dacht ik dat ik gek werd. Ik stond ook helemaal alleen.
Niemand in het korps besteedde tijd om er achter te komen wat er is gebeurd. Ik was er kapot van. Soms lijk ik harder dan steen. Maar zo als je zag ben ik ook breekbaarder dan een ei. Daarom had ik ook zo te doen met die mannen uit de dossiers die nu op mijn bureau liggen. Stevige kerels maar in korte tijd volledig gebroken.
Ik hoop echt dat we samen voor mij, maar vooral voor hen, de onderste steen boven kunnen halen. En inderdaad, als we ons op die klus werpen, kunnen we ons zelf op de been houden. Ik zie wel of je de door mij genoemde taken gaat uitvoeren en kijk dan uit naar je verslagen. Laten we als jij dat goed vindt samen ergens wat gaan eten. Ik heb even wat frisse lucht nodig.” Dat vindt Lana een goed idee. Samen vertrekken ze opgelucht naar het eetcafé bij Tom om de hoek. “Ik ben blij dat jij ook oog hebt voor praktische zaken zoals het verzorgen van de inwendige mens,” zei Lana met een flets glimlachje op haar gezicht.