Ongemak

Ongemak

Michael Roco


EUR 16,90

Formaat: 13,5 x 21,5
Pagina aantal: 190
ISBN: 978-3-99107-762-6
Publicatie datum: 17.08.2021
Hoe ik denk als ik kansloos bij de kapper zit en geen kant meer op kan, alleen maar waarnemen wat er om me heen gebeurt. Dan draaien mijn hersenen overuren. Wat mij bezighoudt en verwondert, wil ik delen met wie het maar wil lezen. Het is geen literatuur, je steekt er weinig van op. Je kunt er wel wat mee aansteken.
Kelly kwam terug met een cappuccino en nam naast mij plaats op de bank. Ik moest even mijn evenwicht corrigeren, de bank zakte een beetje in. Kelly ging nu mij onderwerpen aan een diepte interview. Hoe lang geleden ik voor het laatst bij de kapper was geweest? Ik vond die vraag al een beetje rieken naar ‘je ziet er niet uit’, maar ik gaf eerlijk antwoord. Week of zes geleden, konden er ook tien zijn. weet ik veel. Natuurlijk vroeg ze wat ik van haar verwachtte. Ik wilde het zakelijk houden. Ik zei maar dat ik me vooral erg stoorde aan mijn vele grijze vrienden boven mijn oren. Met het verzoek of ze die eraf wilde hakken. De rest van mijn hoofd mocht ze naar eigen interpretatie invullen. Of er iets leuks mee doen, kijk maar even. Kelly stelde voor, of ik wel eens overwogen had, het te laten kleuren. Dat had ik inderdaad nooit overwogen. Voordat ik wat kon zeggen, ging Kelly al verder met haar betoog. Je hebt tegenwoordig heel veel spoelingen speciaal voor mannen. Ik zei dat ik daar nog niet over nagedacht had, en dat dit zo zou blijven.

Kelly begreep het wel, het vraaggesprek ging gewoon verder. Waarmee ik mijn haar altijd waste, was de volgende vraag. Weer een lastige, ik zei dat het meestal een groene fles was, maar de laatste tijd, was hij wit. Daar kon Kelly niet zo gek veel mee, ze besloot de vraag nogmaals te stellen, met andere woorden. Ik moest het antwoord echt schuldig blijven. Kelly was een doorzetter en somde een aantal merken op. Op alles zei ik ‘ja’, gevolgd door, ‘misschien toch niet’. Kelly gaf het op, en besloot mij in een stoel bij een wastafel te zetten. Ik wierp nog tegen dat ik net mijn haar gewassen had. Daar had ze niks mee te maken, mijn haren moesten en zouden door haar een behandeling krijgen.

En zo geschiedde, ik nam plaats in een stoel. Kelly vroeg of ik massage wilde. Ik bedankte voor de eer, ik kwam tenslotte voor de koffie. Mijn haren kregen een tweede wasbeurt, en Kelly ratelde haar verkoopbandje af. Mijn hoofdhuid was niet helemaal in orde, zei ze. Maar gelukkig kende ze een product, wat al mijn zorgen weg zou nemen. Ik vroeg me af over welke zorgen ze het had. Voordat ik het wist zat er iets van mint bodylotionachtige kleverige substantie, op mijn hoofd. Alles rook opeens naar mint. "Het kan best even gaan tintelen", zei Kelly triomfantelijk. Ik kon geen kant op, ik voelde me nu al genaaid. Tintelen deed het zeker, ik had het idee dat er ijsblokjes op mijn hoofd stuk getimmerd werden. Gelukkig kwam de douche er weer bij. Eerst te koud natuurlijk, en toen ik net gewend was aan die koude straal, veranderde de temperatuur in bloedheet. Ze deed het er om...

5 Sterren
tranen over mijn wangen van het lachen - 27.12.2021
Ashley

Miez schrijft over zichzelf en de avonturen die hij meemaakt. Zijn gedetailleerde manier van schrijven heeft mij meegenomen in zijn wereld, inclusief alle "pech" die hem overkomt. Mening passage over zijn avonturen deden bij mij de tranen over mijn wangen lopen van het lachen. Een aanrader en ik hoop op een tweede boek van deze schrijver.

5 Sterren
Ergens tussen waarheid en warheid - 08.12.2021
Chris

In dit "woke"-tijdperk is het best even schrikken. Want in dit --toepasselijk genaamde-- boek ventileert Michael Roco in 28 korte, uiteenlopende levensschetsen ongefilterd zijn ongemak. Primaire gedachten, die bij ons allen vast wel eens als in een reflex opkomen maar die we dan terstond weer wegens "oei... dat mag je niet zeggen" censureren, worden door "Miez" ongegeneerd vastgelegd in deze verhalenbundel.En waarom dit boek dan volgens mij geen mikpunt mag worden van de cancel-culture? Omdat Miez niet aan waardeoordelen doet! Hoogstens over zichzelf, als hij beschrijft hoe hij zich telkens met opgewekt gemoed in elke situatie stort om vervolgens consequent te ervaren hoe hij er compleet de controle over verliest.En dat doet hij met briljante humor, met originele woordgrappen van een ongenaakbare consistentie én met de nadruk op zijn eigen vermeende onvermogen. Miez zet zichzelf hiermee neer als een lijdend voorwerp in een hopeloos verwarrende wereld die hij in alle bescheidenheid aanvaardt zoals deze is.En daarmee is dit boek eerder bevrijdend: als zelfs Miez er ondanks zichzelf in slaagt om opgewekt te blijven, dan moet het voor ieder ander hartstikke goed mogelijk zijn om het eigen ongemak te overwinnen en er vooral de humor van in te zien.Lekker af een toe een hoofdstukje consumeren en weten dat "recht" af en toe "krom" kan zijn: mijn humeur vaart er wel bij...

Misschien vind je dit ook leuk :

Ongemak

Cees de Vries

Met spoed Code 1

review:
*verplichte velden