Blijf Alert 1940 1945

Blijf Alert 1940 1945

Een bundel met prozaïsche gedichten en slogans

Yvonne Visser-van Rietschoten


EUR 19,90

Formaat: 13,5 X 21,5
Pagina aantal: 380
ISBN: 978-3-99107-629-2
Publicatie datum: 02.08.2021
De jaarlijkse Dodenherdenking inspireert Yvonne Visser-van Rietschoten om gedichten te schrijven over de vele slachtoffers, die oorlogen toen en tot heden hebben geëist. In Blijf Alert 1940-1945 roept ze mensen op zich in te zetten voor een vreedzame samenleving.
Amsterdam, 1967

Waarom?

Ja waarom
Waarom
Ja
Waar
Waarom
Ja
Waarom waarom
Waar ja
Waar
Ja
Waarom, waarom
Waarom
Ja
Waarom
Waar waar
Ja
Waar
Ja waar
Waarom ja
Waarom Waarom
Waar ja
Waarom
Ja
Waarom
Waarom
Ja
Waar
Waarom waarom
Waarom waar
Ja
Ja, ja
Ja
Waarom waar?
Oorlog!



Noorden 18 september 2001

Hier groeit nu as

Vrede, daar is toch mee te leven!
New York, New York
Daar groeit geen gras meer
maar as.
De aanslag was raar.
De aanslag heeft iederéén geraakt.
De aanslag is geslaagd,
denken wij maar!
Maar voor wie?
Voor wat?

De hoop voor iederéén
is gevlogen
gelijk aan de vliegtuigen,
die in de Twin Towers vlogen.
Daarin vliegend,
kon geen mens geloven.
Ieder levend mens voelt zich bedrogen.
In New York draagt ieder zijn zorg
Voor elkander.

Sinds 11 september 09.10
kan het niet meer anders.
Hoe komt een mens tot
zulke gedachten?
Niemand zat erop te wachten!
Waarom, Waarom Nu!
Waarom?
Waar komt die haat vandaan?
Waar komen die dachten vandaan?
Waar en waarom?

De doden spreken niet, maar toch des te meer,
omdat wij het voor onze eigen ogen zagen gebeuren.
Ineens is er niets meer?

Een levend wezen zwaait uit hoop!
Zien jullie mij?
ik ben in nood, zo hoog,
ik zwaai met een witte doek.
Ik ben… ik leef… ik wil… leven!
Red, mijn leven…
Zó hóóg.

Het vuur grijpt om zich heen.
Iederéén is alleen
tussen de rook en de dood.
Voor onze ogen
is dit niet te geloven.
De mensheid is zó ver gedaald.
De mensheid heeft zichzelf zo verlaagd
door deze daad
en met al vele, vele geschiedenisboeken vol.
Houdt de vrede dan nooit één keer vol?
Als op papier, zoals hier.
Vrede, daar is toch mee te leven!

In New York groeit geen gras meer
maar as.
Vandaag groeit alleen
de dodenlijst.
4973 doden
5169 doden
nu 5412 doden
en de hoop is gevlogen,
is as.

De doden zwijgen als stille getuigen.
De doden zwijgen over hun allerlaatste
levenskans.
Zij zagen uit hun ramen…
Hun laatste zonnestralen…
Wij hun laatste levensblik
in de hitte van de hete rook overgaan naar…
de pijn, de gezamenlijke angst voor de dood
voor hun medemensen
beneden staand.
Zij zagen elkaars collega’s doodgaan
zó hóóg boven.
Niemand op aarde
kan dit aanvaarden.
Wanneer gaan wij, mensen
met elkaar eens praten?
Waarlijk Luisteren naar elkaar?
Begrijpen?
Wetend,
dat de mens nooit gelijk is aan een ander.

Individuen blijven wij.
Wanneer begrijpen wij?
Dat ik anders ben dan U.
Dat U anders bent dan ik!
Begrip is delen!
Geen giften geven,
maar het levende leven delen.
Vrede, daar is toch mee te leven!
In New York groeit geen gras meer
maar as!

Toch zijn er al vele, vele
nieuwe staatsburgers geboren.
Zullen wij hen met ons allen…
Begrip, inzicht en leren luisteren
met het waarom meegeven
voor altijd.
Tijd nemen voor elkaar,
Tijd geven aan elkaar
om zo het mooie leven door te geven
aan elkaar.
Gecondoleerd aan de hele wereld vandaag.



Noorden 4 mei 2020

Dodenherdenking

Dodenherdenking in de ban van
een onzichtbare vijand,
die geen grens mist.
Coronavirus.

Dodenherdenking
Onze vlag hangt voor het ontbijt
al halfstok.
De stilte is het refrein,
want alle pleinen blijven op slot.

75 Jaar geleden,
zaten de mensen niet zo te eten.
Al is dit lang geleden,
maar de overlevenden zullen dit nooit vergeten.

Herinneringen komen dan tot leven.
Dat is een waar gegeven.
Oude foto’s worden erbij gehaald.
Oude films worden weer gedraaid.

Dodenherdenking

Ook het Kastanjeplein bleef leeg.
De nieuwe plankjes bleven leeg,
maar op het eiland Pampus
legden zij de naambordjes neer.
Het belletje rinkelde steeds weer.
Zo blijven van de weggevoerde joden
hun namen voortleven in onze hoofden.

De ware jodenbuurt is niet meer.
Velen van ons keken op hen neer.
De waanzin van onze mensheid.
Het blijft een waanzinnig feit.
Dit nooit, nooit meer.
Bent U het hiermee mee eens?
Kom dan volgend jaar naar het Kastanjeplein.
Dan zullen wij er ook weer zijn.

Maar, maar nog steeds bestaat er oorlog
en nu worden er weer naar nieuwe slachtoffers gezocht.
Houd dit dan nooit eens op?
Dat vraag ik aan U hardop.

Dodenherdenking in Amsterdam.
Er was niemand op de Dam.
Alleen, alleen de sprekers
en de sprekers via videobeelden.

Hun stemmen raakten de stilte in ieders hart.
Zo ging deze Dodenherdenking van start.
Zes personen stonden voor ’t Monument.
Zij vulden de Dam ongekend,
maar hun woorden vulden Amsterdam
en voor de tv het hele land.
De kransen werden opgehangen.
Geen bloem zag je hangen.
Hun geur van een lentegroet.
Daar vochten zij allen voor met zoveel moed.

Toen las een meisje haar gedicht voor.
Haast niemand hield zijn ogen droog.
Haar woorden blijven hangen,
‘Dank, anders had ik nu ook niet geleefd.’
Vol overgave sprak zij deze woorden,
die iedereen nog vaker wil horen.

De stilte op de Dam was zo voelbaar,
maar de zes personen bleven kaarsrecht staan.
Daarna kwam onze koning aan ’t woord.
75 Jaar vrede, denk ik, ga zo door.
De koning sprak over de onzichtbare vijand,
die ons uit vrije wil thuis houdt in ons land.
Toen werd onze wil verbannen door de vijand
en had niemand een vrije wil in ons land.

Dodenherdenking

De koning herhaalde de woorden van Jules Schelvis.
Zijn woorden waren zeker niet mis.
Hij noemde zichzelf een getuige
en wist zich woordelijk zo goed te uiten.
Sobibor begon in het Vondelpark,
door een bordje ‘Verboden voor Joden’ opgeplakt.
Niemand trok dat bordje weg.
Wie wilden hun plek?

Dodenherdenking in stilte in Amsterdam.
Deze slogan vergeten wij nu nooit meer.
‘Sobibor begon in Amsterdam.’
Geen haatgevoel, wat hem was aangedaan.
Alleen ging hij achter de waarheid aan.
Maar vergeten, daar kon hij niet mee leven.
Jules wilde als getuige altijd de waarheid spreken.
Waar ook ter wereld Jules Schelvis bleef spreken
en onze koning wil dit nu met ons delen.

Heel Nederland behoort dit te weten.
Zelfs zijn overgrootmoeder liet hij dit weten.

Dodenherdenking in stilte in Amsterdam

Wij allen bleven thuis voor de buis.
Niemand ging de deur uit.
De koning gaf ons inzicht in het late zonlicht
en hij verliet ons na het defilé,
zijn vrouw, de minister president, Gerdi Verbeet en
als gastvrouw de burgemeester van Amsterdam,
als laatste liep zij langs het defilé.

Dodenherdenking
straks haal ik de vlag halfstok naar binnen.
en denk aan mijn vader aan zijn laatste zinnen.
‘Haat geen Duitsers, zij wisten toen niet beter
en ieder land heeft slechte mensen,
ook in ons land.
Oordeel niet,
onthoud dat.’

Leef in vrede.


De tijd brengt per keer één seconde.
Let dus op,
want geen seconde keert ooit terug!

Misschien vind je dit ook leuk :

Blijf Alert 1940 1945

Saymour Lincoln

Blood, sweat and God

review:
*verplichte velden