Achter de muur

Inleiding
Dit boek gaat over het moment waarop mijn leven een totaal andere wending kreeg, dan wat ik zelf had gewild. Een periode waar mijn leven volledig door veranderde, hoe ik van die lieve meid naar een persoon evolueerde die ik niet wou zijn. Waarom? Hoe? Hiervan was ik me toen nog niet bewust.
In dit boek vertel ik hoe ik deze moeilijke periode heb beleefd en welke gevolgen dit op mij als persoon had. Hoe ik er zelf aan onderdoor ging en zelfs professionele begeleiding nodig had.
De reden waarom ik dit boek schrijf is voornamelijk voor mensen die met psychische problemen in hun omgeving worden geconfronteerd of voor henzelf. Om het taboe dat rond psychische problemen hangt voor een groot deel weg te nemen, maar vooral om mensen een beeld te geven van wat de impact kan zijn op een persoon die opgroeit met een ouder die een psychisch probleem heeft. Dat het noodzakelijk is dat niet enkel de ouder, maar ook het kind begeleiding krijgt.
Ik wil met dit boek zowel emoties naar boven laten komen, alsook begrip en erkenning tonen aan lotgenoten. Dat er achter een reactie van een persoon soms meer zit dan wat het op het eerste gezicht lijkt.
 
Hoofdstuk 1: Het begin
14 was ik toen het begon. Ik zag mijn moeder als beste vriendin. Een persoon waar ik me goed bij voelde, waar ik alles van kreeg. Beseffen wat er gebeurde deed ik niet… Waarom bij ons? Waarom moest dit in ons gezin voorkomen? Vele vragen spookten door mijn hoofd.
Mijn mama had een chronische depressie, maar wat dit inhield daar had ik geen flauw benul van. Ik zag enkel en alleen de persoon waar ik enorm veel van hield veranderen. Was het dan echt te veel gevraagd om het huishouden te doen? Om voor ons te zorgen en ons graag te zien?
Dat graag zien deed ze blijkbaar wel, maar waarom toonde ze ons dit niet? Ze sprong wanneer we iets vroegen, maar liefde geven kon ze niet? Was dit de manier waarop je mensen moest behandelen en graag zien?
Daar begon mijn probleem… Het moment van de verandering. Dat medicatie een persoon zo een houvast en stabiel leven kon bieden, wist ik niet. Het stoppen van de medicatie was dan ook meteen het meest absurde wat mijn mama in haar leven ooit had gedaan, vond ik. Ons gezin stortte in elkaar en mijn leven leek op dat moment voorbij.
Mijn mama werd elke dag weer een beetje anders. Ze wou het huishouden niet meer doen en kon enkel nog maar in haar zetel liggen. De hond, die vroeger haar beste vriend was, kon ze ineens niet meer verdragen. Wij waren de slechteriken die nooit iets in het huishouden wilden doen.
Hadden we haar dan effectief misschien beter moeten helpen in het huishouden of had ook dit geen verschil gemaakt? Een vraag waar niemand een antwoord op kon geven. Wat ik vooral wist, was dat dit niet de mama was die ik kende. We moesten haar controleren op haar medicatie, nam ze deze nog wel?
Wanneer het uitkwam dat ze deze niet meer innam, was het eigenlijk al te laat. Ze was al zo lang gestopt dat het hernemen van de medicatie zelf niet meer aansloeg. Er was geen andere mogelijkheid dan dag-therapie, die in het begin toch bleek te werken. Maar niks was minder waar, want het ging er steeds erger aan toe. Het onmogelijke kon niet vermeden worden.
Het moment van haar opname herinner ik me nog heel goed. We hadden ruzie vooraleer ze vertrok naar haar dag-therapie. Was het mijn schuld dat ze instortte? Een aantal uren later werd er gebeld en kreeg ik de melding: “We gaan je mama hier houden.”
Het was een woensdagnamiddag. Eén simpel telefoontje waarmee ik mijn mama moest afgeven. Hoe ik haar diezelfde avond nog mocht bezoeken om wat spullen te brengen. Hoe ze op haar bed trillend lag te slapen. Had ik het dan echt zo ver laten komen? Want de opname was toch mijn schuld? Ik was diegene waardoor ze zo overstuur was vertrokken. Of dat dacht ik toch. Het leven ging gewoon verder.