De jongen onder de douche

Aan mijn liefdes en vrienden
Ik heb spijt
Niet om wat ik in mijn leven ben aangegaan
Maar om wat ik bij anderen heb aangericht




DE JONGEN ONDER DE DOUCHE



De zoektocht van een man.
Een zoektocht waarvoor hij zijn bijna dertigjarige huwelijk beëindigt en
teruggaat naar zijn jeugd, en zijn toen al kenbare seksuele verlangens naar iemand van hetzelfde geslacht.
Een inhaalslag; grensverleggend, waarin ontdekkingen, teleurstelling, humor en schaamte elkaar afwisselen.
Een in dagboekstijl geschreven veelzijdig levensverhaal over puberteit, reizen, drugs en de Turkse rechtsgang.
Maar vooral ook over de intense pijn en constante frustraties bij het aangaan van kortstondige relaties, waarbij telkens weer de morele vraag centraal staat en normen steeds meer dreigen te vervagen.

DEEL I

DE JONGEN ONDER DE DOUCHE


How strong is the driving force to constantly jacking up our own ego

Turkije, 4 december 2012

Op het moment dat het tot me door begon te dringen dat de bankrekening waarnaar ik zat te staren leeg was, wilde ik het eerst niet geloven.
Het vertrouwde bedrag van 300.000 Turkse lira bleek als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen.
De situatie werd nog chaotischer nadat mijn persoonlijke bankmanager telefonisch liet weten, dat ik het bedrag in drie termijnen zelf naar de rekening van een vriend zou hebben overgeboekt.
Een rekening die ik niet kende.
Die ‘vriend’ wel.
De klap kwam zo hard aan, dat ik niet meer in staat was mezelf nog langer onder controle te houden.
Vrienden die me nog geen half uur later te hulp schoten, troffen me aan in een poging om uit zelfbescherming onder de grote, zware driezitsbank weg te kruipen, omdat de rand van het balkon een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij uitoefende..
Drie dagen verkeerde ik in een shock en was ik door het verlies, de schaamte en paniek niet in staat aan iemand te vertellen wat ik zojuist geconstateerd had.
In een restaurant, een paar kilometer bij mijn woning vandaan, had ik die middag mijn muziekinstallatie, grote geluidsboxen, mengtafel, microfoonstandaard en gitaar opgesteld.
De meer dan zestig klanten hadden reeds plaatsgenomen aan de door hen gereserveerde tafels, starend naar de muzikale uitstalling.
Wachtend op de muzikant die hun diner dansant die avond zou omlijsten.
Hij zou niet verschijnen.






Twee jaar later

Mahmutlar, Turkije Januari 2014

Deniz

Met kramp in mijn maag van eenzaamheid en mijn ziel onder mijn armen, trok ik om 10 uur ’s avonds mijn jas aan en besloot naar Alanya te rijden.
Kort daarvoor had ik Igor gebeld en gevraagd om met me mee te gaan.
Ik had dringend behoefte aan gezelschap.
Igor is een man van rond de 35 jaar van Russische afkomst en gay.
Hij is zeker niet knap te noemen. Hij is slank en gaat goed en creatief gekleed.
Igor gedraagt zich vaak raadselachtig.
Zijn hortende, stotende Engels is slecht te verstaan.
Zijn vertellingen zijn onsamenhangend.
Ik vind hem wel komisch en zoek hem daarom toch vaak op.
Zolang ik Igor ken, heb ik hem nog nooit in relatie tot een andere man gezien. Meestal trekt hij op met zijn hartsvriendin Alis, een volwassen Engelse vrouw die ook al jaren in Mahmutlar woont.
Het lijkt er in alles op dat hij niet weet wat hij met zichzelf en zijn gevoelens aan moet.
Als we samen zijn, laat hij in woord en gedrag weten dat hij mij aantrekkelijk vindt, kust me stiekem in mijn nek en betast me op plaatsen waar een ‘normale’ vriend dat niet zou doen.
Maar Igor had op die avond zijn moeder op bezoek en ging niet mee.

Alanya ligt 15 kilometer verder van het kleinere plaatsje Mahmutlar waar ik sinds het voorjaar van 2009 woon.
Het fraaie uitzicht vanuit mijn woning op het Taurus-gebergte en de Middellandse Zee kon me boeien, maar vanavond werkte het deprimerend.
Buiten was het donker, koud en verlaten.
Het zicht op zee werd aan het oog onttrokken maar de ogenschijnlijk veelbelovende verlichting in de verte op de berg van Alanya lokt en roept.
Het was zaterdag; dat sprak in het voordeel.
Maar nu, januari, was het seizoen nog lang niet begonnen.
Doorgaans was er in de wintermaanden dan ook niet veel te doen in de stad.
Toen ik daar aankwam, bleek dat ook.
Uitgestorven.
Ik voelde me nog eenzamer dan in mijn huis een uur daarvoor.

3

Daar gaf de computer en televisie, waarmee ik mijn kwellende gedachten probeerde te onderdrukken, nog enige afleiding
Met mijn handen diep in de zakken van mijn warme jas weggestoken, liep ik met stevige tred door stille, schaars verlichte straten in de richting van Harris.
Harris is een grote Ierse pub waar in de zomermaanden een live band optreedt. Meestal is het er erg druk.
Bij mijn aankomst bleek de pub nagenoeg leeg.
In een hoek vlak achter de ingang zat een clubje Turkse mannen thee te drinken. Ze staarden me bij mijn binnenkomst aan alsof ik van Mars kwam.
En zo voelde ik me ook wel een beetje; liep snel het clubje voorbij regelrecht naar de grote lege bar.
Een band was er wel.
Die leefde zich op het podium uit, maar er was geen publiek.
Dat was ook niet de bedoeling.
Het was niet meer dan een oefensessie en het ging met veel lawaai gepaard.
Schreeuwend boven de muziek uit kon ik me nog net verstaanbaar maken en ik bestelde een whisky.
Die smaakte niet.
Na een korte tijd vroeg ik mezelf af wat ik daar in godsnaam aan het doen was en hield het weer voor gezien.
Langs het clubje mannen liep ik weer naar buiten en ik merkte dat het inmiddels ook nog was gaan regenen.
Na de schreeuwende herrie binnen viel de stilte en koude buitenlucht nog harder op me neer.
Onmiddellijk besloot ik terug naar mijn auto te lopen.
Ik wilde weer naar huis.
Naar mijn comfortabele woning, mijn muziek, mijn computer, mijn gitaar en mijn bed.
Nadat ik me dat had voorgenomen, nam ik ondanks de stille, regenachtige omstandigheden, niet de kortste weg.
Ik besloot nog even beneden langs de haven te lopen richting het eveneens lege evenementenplein en nam daarna de grote stenen trap omhoog.
Van daaraf is het uitzicht op de haven van Alanya spectaculair.
Maar ik was er niet voor in de stemming.
Ik draaide me er vanaf en met mijn hoofd in mijn kraag weggestoken, slenterde ik door de bovengelegen, uitgestorven winkelstraat.
In de verte zag ik mijn auto al staan en ik graaide in mijn zak naar de sleutels, toen plots een gedaante voor mij opdook.
Uit een kleine zijstraat was hij de hoek omgekomen en botste bijna tegen me op.
Even bleef hij staan.
Ook ik hield mijn pas in.

4

In een vluchtige blik zag ik een jongeman; schaars gekleed in jeans waar een paar afgetrapte gympies onderuit staken.
‘Iyi aksamlar. Ne yapiyorum?’ vroeg hij. (Goedenavond. Wat ben je aan het doen?)
Daarna zag ik een glimlach op zijn ondeugende gezicht verschijnen, wat bij mij meteen dezelfde reactie opriep.
Toen ik hem nader observeerde, zag ik een slank postuur, kort krullend donker haar en een ongeschoren gezicht waardoor ik zijn leeftijd moeilijk kon inschatten.
Maar de glimlach op die guitige kop die tevens een rij mooie tanden te zien gaven, hield me gevangen.
‘Sen Yapiyorum?’vroeg ik in mijn beste Turks (Wat ben jij aan het doen?)
‘I am looking for a gay friend,’ was zijn onomwonden antwoord.
Een beetje Engels had hij zich dus ook al eigen weten te maken.
Dat directe antwoord overviel me.
Even dacht ik dat ik in de maling werd genomen en dat hij er in vloeiend Nederlands achteraan zou zeggen dat het een grapje was.
Maar dat gebeurde niet.
‘I am afraid you found one,’ was mijn enigszins grappig bedoelde antwoord.
Tien minuten later zaten we samen in mijn auto.
O God, wat doe ik nu weer!
Na het starten van de motor kwam ook de verwarming op gang en in combinatie met de muziek die uit de radio klonk voelde ik me omarmd door een hemels comfort.
We waren onderweg naar Mahmutlar.
Mijn passagier had zich voorgesteld als Deniz.
Telkens wilde ik zijn kant opkijken, maar ik beheerste me en concentreerde me op de weg.
Tijdens de rit spraken we weinig.
Terwijl ik door de beslagen ruiten van mijn auto turend op de regenachtige weg voor me uitkeek, tolde er vanalles door mijn gedachten.
Wie was dit en wat wil hij eigenlij? Is dit wel safe?
Een klein half uurtje later liepen we de twee trappen op naar mijn woning en opende ik de voordeur.
Licht, gezelligheid en de zacht spelende radio die ik aan had laten staan, brachten mij, maar ook hem, onmiddellijk in een opperste stemming.
Hij draaide een paar rondjes door de kamer en leek zich al snel op zijn gemak te voelen.
Zijn oog viel op mijn bureau met daarop de laptop en hij vroeg mij die even te mogen gebruiken.
Ik toetste het wachtwoord in.